ေသြးေၾကြး(၃)

ေနာက္ဆံုးစစ္ဆင္ေရးထြက္ခါနီးတနာရီအလိုေလာက္က်ေတာ့ အေသးငယ္ဆံုးကိစၥေလးေတြကို က်ေနာ္ျပန္ၿပီးစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ပါတယ္။ ရာႏွဴန္းျပည့္အမွားအယြင္းမ႐ွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဖိနပ္ႀကိဳးကို ႏွစ္ေခါက္ထပ္ခ်ည္ၿပီးေ႐ွ႕ဘက္အနားစနဲ႔ ေျခသလံုးၾကားထဲကိုထိုးထည့္လိုက္တယ္။
အခန္းအလယ္မွာခ်ထားတဲ့ ေပါင္ (၆၀) ေလးတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕က်ည္ကာခ်ပ္၀တ္ကိုဆြဲမလိုက္ၿပီး ေခါင္းေပၚကေနစြပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ႀကိဳးျပားေတြဆြဲတင္းလိုက္ၿပီး ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ည္ကာျပားေတြနဲ႔ကာထားလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြအားလံုးကိုယူဖို႔လက္လွမ္းမွီေအာင္ ေသခ်ာျပင္ဆင္လိုက္တာ ဘာမွေတာင္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေခါင္းေပၚေက်ာ္ၿပီး သံျဖတ္ညွပ္ေတြယူလို႔ရတယ္။ ဗယ္ပခံုးေပၚက ေဖာက္ခြဲေရးကိရိယာကို တခ်က္ထိၾကည့္လိုက္တယ္။ အိုေက…
ဆက္သြယ္ေရးစက္အဲန္တဲန္နာေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ပါး႐ိုးေနရာက နားၾကပ္ (Bone Phones) ေတြနဲ႔ ဆက္လိုက္တယ္။ အဲဒီနားၾကပ္ေတြကေန ဦးေခါင္းတြင္းအ႐ိုးမ်ားမွတဆင့္တုန္ခါမွဳျဖင့္ဦးေႏွာက္သို႔ အသံလွိဳင္းပို႔နည္းပညာ (Bone Conduction Technology) နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး အခ်က္အလက္မွန္သမွ်ကို ဖမ္းယူပို႔ေပးပါလိမ့္မယ္။ နားက်ပ္အေသးေလး (Earbud) ေတြထည့္ၿပီးေတာ့လည္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ဆူညံသံေတြကိုကြင္းၿပီး နားထဲကို ဆက္သြယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ တိုက္႐ိုက္၀င္လာေအာင္ လုပ္ရင္လည္းရပါတယ္။
ညာဘက္နားကေနတုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားအားလံုးရဲ႕ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုမွဳေတြအားလံုးကို ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး၊ ဗယ္ဘက္နားကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳ႒ာနခ်ဳပ္ကေန ဆက္သြယ္ေျပာဆိုမွဳေတြကို ၾကားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ တျခားအဖြဲ႕ကေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေရာ၊ ကြပ္ကဲမွဳ႒ာနခ်ဳပ္နဲ႔ပါ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ေခ်မွဴန္းေရးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ သီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ႏွစ္ခု လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစစ္ဆင္ေရးအတြက္ တကယ့္တကယ္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ကြပ္ကဲမွဳ႒ာနခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္မွာေတာ့ ဆက္သြယ္မွဳေတြသိပ္မ်ားမ်ားစားစား႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဓိကဆက္သြယ္မွဳအမ်ားစုက ေခ်မွဴန္းေရးတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ေပၚမွာပဲ ႐ွိလာပါလိမ့္မယ္။
အစစအရာရာေတာ့ စစ္ၿပီးၿပီ။ စစ္ဆင္ေရးတာ၀န္အတြက္ျပင္ဆင္မွဳေတြအားလံုးၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တခုခုေမ့က်န္ေနတာမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ အခန္းထဲကိုတခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာမွမက်န္တာေသခ်ာတာနဲ႔ တံခါး၀ကိုလွည့္ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေနလံုးကေတာ့၀င္ေနပါၿပီ။ ေဘးကအခန္းေတြမွာလည္းျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့အသံေတြၾကားေနရပါတယ္။ စကားေျပာေနသံမၾကားရေပမယ့္ ပစၥည္းကိရိယာေတြ၊ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ၊ အိတ္ေတြကို စစ္ေဆးျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ လွဳပ္႐ွားေနတဲ့အသံေတြၾကားေနရတယ္။ အေဆာင္အ၀င္တံခါးကို ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ ၀င္ထြက္ေနသံေတြကိုလည္း တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ၾကားေနရတယ္။
ဒီလူေတြအားလံုးက ခဏေနရင္ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚမွာဆံုၾကေတာ့မွာ။ ေလွ်ာက္လာရင္း က်ေနာ္သြားေနတဲ့ေနရာနဲ႔နီးလာေတာ့ စပီကာတခ်ဳိ႕ကေန သတၱဳပစၥည္းေတြထိမိခတ္မိတဲ့အသံ ေတြၾကားလာရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားေတြနဲ႔ဆံုမိၿပီး အနားမွာအဆင္ေျပတဲ့ေနရာတခုကို ႐ွာလိုက္ၿပီး (ထိုစဥ္) ပူးတြဲ/အထူးစစ္ဆင္ေရး႒ာနခ်ဳပ္ (JSOC) ရဲ႕ ႒ာနခ်ဳပ္မွဴး - (ေရတပ္) ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၀ီလီယမ္မက္ေရဗဲန္ (ယခုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ အေမရိကန္အထူးစစ္ဆင္ေရး႒ာနခ်ဳပ္ SOCOM ၏ ႒ာနခ်ဳပ္မွဴး) ေရာက္အလာကိုေစာင့္ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးမစခင္မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ခဏ စကားေျပာခ်င္တယ္လို႔ သူကႀကိဳၿပီးေမတၱာရပ္ခံထားပါတယ္။
အဆင္သင့္ပဲလား… လို႔ က်ေနာ့္အဖြဲ႕သား ၀ီလ္ (Will) ကုိက်ေနာ္လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ သူကေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ တခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ၀ါ့လ္ထ္ (Walt) ၊ခ်ာလီ (Charlie) တို႔ကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး တျခားအဖြဲ႕ေတြက အဖြဲ႕သားေတြကိုလည္းသူတို႔အဖြဲ႕ေတြအလိုက္စုၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့နာရီအနည္းငယ္ကမွ က်ေနာ္တို႔ေတြ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ရင္ဘယ္သူပါမလဲလို႔ ဟာသေတြလုပ္ေနၾကေသးတယ္။ အခုေတာ့ အားလံုးက႐ုပ္တည္ေတြနဲ႔ခ်ည္းျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ပဲ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမက္ေရဗဲန္ ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ သူေလွ်ာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း အားလံုး၀ိုင္းစုလိုက္ၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ သူအားသန္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာအဆင့္ကိုေျပာတာပါ။ ခက္တာက သူပြားေနတာေတြကို တလံုးမွစိတ္၀င္စားလို႔မရပဲ စိတ္ကခဏေနရင္ လုပ္ရေတာ့မယ့္ကိစၥမွာပဲ အာ႐ံုေရာက္ေနတယ္။ သူလည္းပြားၿပီးလို႔ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးအျပင္ထြက္ၾကဖို႔ အခ်င္းခ်င္းတဆင့္တဆင့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တာကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ Black Hawk နဲ႔လိုက္မယ့္သူေတြအားလံုး ဘတ္စ္ (၁) နဲ႔ (၂) ေပၚကိုတက္၊ MH-47 သမားေတြက ဘတ္စ္ (၃) နဲ႔ (၄) ေပၚတက္…”
ေျမျပင္၀န္ထမ္းတပ္ဖြဲ႕၀င္တေယာက္က လွမ္းေအာ္လုိက္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြက စက္ႏွိဳးၿပီး တန္းစီရပ္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားရဲ႕အလယ္မက်တက်ေလာက္က ခံုတန္းတခုမွာ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးကခံုတန္းမွာေတာ့ ၀ီလ္ က၀င္ထိုင္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြက ေဟာင္းၿပီးဖုန္ေတြတက္ေနပါၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းသြားမယ့္ တိုက္ခိုက္ေရး၀တ္စံုျပည့္နဲ႔ ေခ်မွဴန္းေရးတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြလိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ဗင္ႏိုင္းသားေရတု ထိုင္ခံုေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ့ကိုႏြမ္းစုတ္ေနပါၿပီ။
ဘတ္စ္ကားကလည္း အသံသာထြက္ေနတာ သိပ္ျမန္ျမန္မေမာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ကားက ၀န္အေလးေတြ တင္ရလြန္းေတာ့ Shock Absorber ေတြကေညာင္းၿပီးအလုပ္မလုပ္ၾကေတာ့ ကားကျမင္းလို ခုန္ေနပါေတာ့တယ္။ စီးရတာမိနစ္ပိုင္းေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာတယ္ ထင္ရတယ္ဗ်ာ။
-------------------------------
ဆက္ရန္

Posted in: Stories, ေသြးေၾကြး