06:38
Unknown
ေမေမအခန္းတံခါးကိုပိတ္ေပးသြားေတာ့မွကၽြန္မအားရပါးရငိုခ်လိုက္သည္..ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမရွိေတာ့ဘူးေပါ့..သူ႔ကိုေနာက္ဆံုးခရီးမွာေတာင္ကၽြန္မလိုက္မပို႔နိုင္ေအာင္အျပီးထားသြားတာလား...မိုးညိဳကၽြန္မကိုနာက်ည္းသြားလား..ကၽြန္မအေျဖရွာမေတြ႕ေသာေနာင္တတို႔၏ဖိစီးမႈ႕ကိုရင္ဘတ္တခုလံုးေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ခံစားေနရသည္...ကၽြန္မအခန္းထဲကေနၾကာပန္းပံုပိုစတာၾကီးကိုကၽြန္မေဒါသတၾကီးဆြဲခြာလိုက္သည္..ရင္မွာနာက်ဥ္စြာတစစီဆြဲျဖဲပစ္လိုက္သည္..
-
နင္ကေလအရမ္းစိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိတာဘဲ..အလကားဖ်က္ဆီးပစ္တယ္..ႏွေျမာစရာ..
-
ဟင္..မိုးညိဳ..နင္..နင္ေသျပီဆို..
-
ငါအခုနင့္ေရွ႕မွာေလ...
-
အမေလး..၀မ္းသာလိုက္တာ..ဒါဆိုလူေတြကငါ့ကို၀ိုင္းညာေနတာေပါ့..
-
ဟုတ္ေလာက္မယ္..ၾကည့္စမ္း..နင္ငိုထားလိုက္တာ..နင့္မ်က္ႏွာကေၾကာင္ခ်ီးရုပ္ျဖစ္ေနျပီ..
-
ေကာင္စုတ္ရဲ႔..နင္ေသျပီေျပာလို႔ငိုထားတာဟဲ့..ဒီလိုမွန္းသိရင္မငိုပါဘူး..ငါ့မ်က္ရည္ေတြႏွေျမာလိုက္တာ...
-
ေအာ္..ဒါမွလည္းနင္ငါ့ကိုဘယ္ေလာက္ခင္တယ္သိရမွာေပါ့..ကဲ..ထ..ၾကည့္စမ္း..မိုင္လိုေတြေအးကုန္ျပီ...ေသာက္လိုက္ေလ..နင္ဖ်ားေနတယ္မဟုတ္လား..ျမန္ျမန္ေနေကာင္းမွ..စာေတြေနာက္က်ကုန္မယ္..
-
အင္း..အင္း...ဟုတ္သားဘဲ..ငါမိုင္လိုေသာက္လိုက္မယ္..
-
ကၽြန္မမိုင္လိုေသာက္ေနစဥ္အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္တာေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမေမကၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုင္ျပီးအခန္းထဲ၀င္လာသည္..အခန္းထဲမွာကၽြန္မဆြဲျဖဲထားေသာပိုစတာအပိုင္းအစမ်ားကိုၾကည့္ျပီးစိတ္ညစ္သြားပံုရသည္..ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္ျပီးကၽြန္မကိုေမေမလွည့္ၾကည့္သည္..
-
သမီးကလိမ္မာလိုက္တာ..မိုင္လိုကုန္ေအာင္ေသာက္တယ္..ခုနေမေမသမီးစကားေျပာသံၾကားေနသလိုဘဲ..ဘယ္သူနဲ႔ေျပာေနတာလဲ
-
ေမေမကလဲ..ဘယ္သူရွိမလဲ..မိုးညိဳေပါ့..ဒီမွာေလ..
-
ဟင္..ဘယ္မွာလဲ..ေမေမေတာ့ဘယ္သူ႔မွမေတြ႕ပါဘူး..သမီးေလး..စိတ္အရမ္းမစြဲေနနဲ႔..ေသတဲ့သူကေသျပီ..သမီးအဲ့လိုလုပ္ေနေတာ့ေမေမဘယ္စိတ္ေအးရမလဲ...
-
မဟုတ္ပါဘူးးး..ခုနေလးကမိုးညိဳဒီနားမွာရပ္ေနတာ..အခုဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္..
-
သမီးစိတ္စြဲျပီးျမင္ေယာင္ေနတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..မိုးညိဳကေသသြားျပီေလ..
-
ေမေမကလည္းညာေနျပန္ျပီ..မိုးညိဳမေသပါဘူးဆို..တကယ္ေျပာတာ..
-
ကဲ..အခုေတာ့ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္..ညေနဆရာ၀န္လာလိမ့္မယ္..
-
ဟုတ္ကဲ့ေမေမ..
-
ဒါဆိုေမေမမီးဖိုထဲမွာဟင္းသြားခ်က္ဦးမယ္..တခုခုဆိုေမေမ့ကိုလွမ္းေခၚေနာ္..
-
ဟုတ္...
-
ေမေမျပန္ထြက္သြားေတာ့ကၽြန္မအခန္းထဲမွာလိုက္ရွာသည္..ထင္တဲ့အတိုင္းေရခ်ိဳးခန္းထဲကမိုးညိဳစပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ထြက္လာသည္..ဟြန္း..လူကိုအရူးလုပ္ေနတာ..သူပုန္းေနေတာ့ေမေမကကၽြန္မကိုဘယ္ယံုမလဲ..
-
နင္ကဘာလို႔ပုန္းေနတာလဲမိုးညိဳ..ေမေမကငါေျပာတာမယံုေတာ့ဘူးေပါ့..
-
ဟ..နင္ေရာငါေရာကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး..နင့္အခန္းထဲငါေရာက္ေနတာျမင္ရင္ေျပာစရာျဖစ္ကုန္မွာေပါ့..နင္ကေလ..နည္းနည္းေလးမွမစဥ္းစားတတ္ဘူး..
-
အယ္..ဟုတ္သားဘဲ..
-
ေနာက္ျပီးငါလာတာနင့္အေမကိုမေျပာျပနဲ႔ေလ..နင့္ေျပာတာကိုနင့္အေမကမယံုဘူးမဟုတ္လား
-
ဟုတ္ပါ့..သူတို႔ကနင္ေသျပီဘဲေျပာေနၾကတာေလ..
-
တူတူဘဲဟ..ငါ့အိမ္ကလူေတြလည္းအခုအဲ့လိုေျပာျပီးငါ့ကိုအေရးမလုပ္ၾကဘူး..
-
သူတို႔ကငါတို႔ကိုကေလးဆိုျပီးအရာမသြင္းၾကတာဟ..နင္အခုအိမ္မျပန္ဘူးလား..
-
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ငယ္ငယ္ကေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ေနာက္ေဖးကသစ္ပင္အိမ္ေလးမွတ္မိလား
-
မွတ္မိတာေပါ့..ငါတို႔ေဆာ့ဖို႔နင့္အေဖေဆာက္ေပးတာေလ..ငါတို႔အဲ့ဒီမွာေတာင္မေဆာ့ျဖစ္ေတာ့တာၾကာျပီေလ..
-
ေအး..ဟုတ္တယ္..အိမ္ကလူေတြငါ့ကိုအေရးမလုပ္လို႔ငါလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔အဲ့သစ္ပင္အိမ္ေလးမွာသြားေနေနတာ..
-
ဟယ္..အိမ္ကေသးေသးေလး..နင္က်ပ္ေနေတာ့မွာဘဲ..
-
ငါကအိပ္ရံုပါဘဲဟာ..အားတဲ့အခ်ိန္နင္နဲ႔စကားလာေျပာမွာေပါ့..
-
ေအးေလ..ဟုတ္သားဘဲ..ငါေနေကာင္းမွေက်ာင္းတူတူသြားၾကမယ္ေလ..
-
အင္း..ငါ့ကိုေက်ာင္းထုတ္လိုက္ၾကျပီ..ငါနင္နဲ႔တူတူေက်ာင္းတက္လို႔မရေတာ့ဘူးဟာ..
-
ဟင္..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..
-
မသိပါဘူးဟာ..လူေတြကဘာျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိဘူး..ဒါေပမယ့္စိတ္မပူပါနဲ႔..ငါနင့္ကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔မယ္..ေက်ာင္းျပန္ၾကိဳေပးမွာေပါ့..ညက်ေတာ့နင့္ကိုစာ၀ိုင္းက်က္ေပးမယ္ေလ..
-
ေကာင္းတယ္..ဟဲ့..နင္ဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့..ၾကက္စြပ္ျပဳတ္စားမလား..
-
နင္ကေနမေကာင္းေနတာ..ေသာက္ပါဟာ..ငါမဆာဘူး..အိမ္မွာလည္းငါ့အတြက္ထမင္းျပင္ထားတယ္ဟ..ငါသြားမစားရေသးတာ..
-
ငါေတာ့ဗိုက္ဆာေနျပီ..ေသာက္လိုက္ဦးမယ္..
-
ဆာမွာေပါ့..နင္ကငါေသတယ္ထင္ျပီးသတိအၾကာၾကီးလစ္သြားတာကို..ငါ့မွာစိတ္ပူလိုက္ရတာ..နင္တခုခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ေလ..
-
ဟိဟိ..ဒါဆိုေက်ျပီ
-
ဟဲ့..နင့္အေမလာေနျပီ..ငါသြားမယ္..
-
ဟင္..မလာေသးပါဘူး..ေျခသံလည္းမၾကားဘဲနဲ႔..
-
သူတိတ္တိတ္ေလးလာေနတာ..နင္ေနာက္ဆိုစကားတိုးတိုးေျပာ..သိလား...
-
မိုးညိဳတကယ္ေတာ္ပါသည္..သူေျပာတဲ့အတိုင္းသူ႔စကားအဆံုးမွာကၽြန္မအခန္းတံခါးပြင့္သြားျပီးေမေမ၀င္လာသည္.အခန္းထဲဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ကၽြန္မရယ္ခ်င္သြားသည္..မိုးညိဳတို႔ျမန္ခ်က္ကအရိပ္ေတာင္မျမင္ရေတာ့..ေမေမကကၽြန္မၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ေသာက္ေနေတာ့ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ေဘးမွာအသာထိုင္ျပီးကၽြန္မေခါင္းကိုသပ္ေပးေနသည္..ေမေမဒီလိုတိတ္တိတ္ေလးလာတတ္တာသိသြားတာမို႔ေနာက္ဆိုကၽြန္မစကားတိုးတိုးေျပာရေတာ့မည္..မိုးညိဳကိုကၽြန္မအခန္းထဲေတြ႕သြားရင္မေကာင္းဘူးေလ.
06:36
Unknown
ကၽြန္မတညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ပါ..စိုးရိမ္စိတ္ပူပန္မႈမ်ားကလူကိုရူးသြားေတာ့မလိုခံစားေနရသည္..ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိ..အခန္းထဲတြင္ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိသည္..စိတ္ေတြကေနမထိထိုင္မသာ..ဘုရားသခင္နားညည္းေလာက္ေအာင္တညလံုးတတြတ္တြတ္ဆုေတာင္းေနမိသည္..ကၽြန္မရဲ႔ဆုေတာင္းမႈကိုဘုရားသခင္နားေညာင္းေတာ္မမူခဲ့ပါ..
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့မိုးညိဳဆံုးသြားျပီလို႔ေမေမကေျပာပါသည္..ကၽြန္မဘယ္လိုမွမယံုနိုင္ပါ..ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလးကကၽြန္မကိုတေယာက္တည္းထားခဲ့မယ့္သူမဟုတ္..ကၽြန္မမိုးညိဳအိမ္ဘက္ေျပးထြက္ခဲ့သည္..အေနာက္ကေမေမလွမ္းေခၚသံၾကားရေပမယ့္လွည့္မၾကည့္ေတာ့..မိုးညိဳအိမ္တြင္လူေတြအမ်ားၾကီးေရာက္ေနသည္..မိုးညိဳအမကိုအိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ငိုေနတာေတြ႔လိုက္ရသည္..ကၽြန္မသူ႔နားေရာက္ေတာ့ကၽြန္မကိုေမာ့ၾကည့္သည္..
အလို..မိုးညိဳအမ၏အငိုမ်က္လံုးေတြကကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ရန္လိုမုန္းတီးမႈမ်ားဆီအေရာင္ေျပာင္းသြားပါလား..ကၽြန္မကိုအရင္လိုခ်စ္ခင္စြာႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ..ထိုင္ေနရာကဆတ္ကနည္းထျပီးကၽြန္မမ်က္ႏွာကိုလက္ညိႈးတည့္တည့္ထိုးျပီးေအာ္လိုက္တာေၾကာင့္ကၽြန္မလန္႔သြားသည္..
-
ထြက္သြားစမ္း...နင့္ေၾကာင့္ငါ့ေမာင္ေလးေသရတာ..နင္လာရဲေသးတယ္..နင္အခုထြက္သြား..နင့္မ်က္ႏွာမျမင္ခ်င္ဘူး..
-
မမ..မမ..မိုးညိဳကိုညီမေလးဘာမွမလုပ္ပါဘူး..အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔...
-
နင္အနိုင္က်င့္တာေလ..နင့္အတြက္ပန္း၀ယ္ေပးရင္းေသရတာလို႔မ်က္ျမင္သက္ေသေတြကေျပာျပီးသား..နင္ဘာျငင္းခ်င္ေနတာလဲ..နင္ငါ့ေမာင္ေလးကိုသိပ္နိုင္တယ္..နင့္ေၾကာင့္ငါ့ေမာင္ေလးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲပပန္းေကာင္းအညႊန္႔က်ိဳးရွာျပီ..အဲ့ဒါအားလံုးနင့္ေၾကာင့္..နင့္ေၾကာင့္..သိရဲ႔လား..
-
ကၽြန္မဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ..ဆက္လည္းမၾကားနိုင္ေတာ့ပါ..ကမာၻၾကီးတခုလံုးခ်ာခ်ာလည္လာသည္..လူတကိုယ္လံုးခြန္းအားမဲ့သြားသည္..ေနာက္ဆံုးေမေမ့အသံၾကားလိုက္ရျပီးကၽြန္မေလာကၾကီးကိုအဆက္ျပတ္သြားသည္..အေမွာင္ထုထဲမွာကၽြန္မေမ်ာလြင့္ေနသည္..ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာအလင္းကြက္ေလး..ျပံဳးၾကည့္ေနေသာမိုးညိဳကိုေတြ႔လိုက္လို႔ကၽြန္မေျပးသြားသည္..
မိုးညိဳနားကိုနီးလာလိုက္၊ေ၀းသြားလိုက္...ကၽြန္မအလင္းေတြကိုျမင္လိုက္၊ေမွာင္သြားလိုက္..နားထဲမွာအသံေတြၾကားလာလိုက္၊ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔..အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးေနေပမယ့္မိုးညိဳနားကိုကၽြန္မေရာက္မသြားပါ..ပင္ပန္းခက္ခဲၾကီးစြာကၽြန္မေျခေထာက္ေတြကိုလွမ္းေနရသည္..ႏြံအိုင္ထဲနစ္ေနသလိုေမာပန္းၾကီးစြာရုန္းထေနရသည္..မိုးညိဳသည္တျဖည္းျဖည္းအေ၀းဆီလြင့္ေမ်ာသြားသည္..အားးးးးးးးေမာလိုက္တာ...
-
ေရ...ေရ..ေရေပးပါ..
-
ေဟာ..သမီးေလးသတိရလာျပီ..
-
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ကၽြန္မကုတင္ေပၚမွာ..ေဖေဖနဲ႔ေမေမကစိုးရိမ္တၾကီးၾကည့္ေနၾကသည္..ကၽြန္မဘာျဖစ္သြားတာလဲ..ကၽြန္မမိုးညိဳေသျပီလို႔အိပ္မက္မက္ေနတာလား..ေတာ္ပါေသးရဲ႕..အိပ္မက္မို႔လို႔..ကၽြန္မတကိုယ္လံုးျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္..
-
ေမေမ..ေမေမ..ေတာ္ေသးတာေပါ့..သမီးေလ..မိုးညိဳေသျပီလို႔အိပ္မက္မက္ေနတာ..မိုးညိဳအမကေလသမီးကိုေအာ္ထုတ္တယ္လို႔ေလ...အိပ္မက္မို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႔..
-
သမီးေလးရယ္..အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေလ..သမီးေလးသတိလစ္သြားတာႏွစ္ရက္ေတာင္ရွိျပီ...ကေယာင္ကတမ္းေတြေျပာလိုက္၊ေအာ္လိုက္..သတိရလိုက္၊ျပန္ေမ့သြားလိုက္နဲ႔အဖ်ားေတြၾကီးေနတာ..
-
ဟင္..ဒါဆိုမိုးညိဳေရာ..
-
ေမာင္မိုးညိဳကိုဒီေန႔သျဂိဳလ္တယ္ေလ..ေစာေစာကဘဲကားေတြထြက္သြားျပီ..
-
ဟင္..ဒါဆိုတကယ္ေပါ့..မိုးညိဳေသတာတကယ္ေပါ့..လာမညာနဲ႔..မယံုဘူးးးး...မယံုဘူးးးး
-
သမီး..သတိထားေလကြယ္..ေသတဲ့သူကေသျပီဘဲ...
-
အီးးးးးးးးးးဟီးးးးးးးးးဟီးးးးးးးးးးးးမိုးညိဳေသတာသမီးေၾကာင့္...သမီးပူဆာမိလို႔...သမီးအျပစ္....
-
သမီးေလး...စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထား..အနားယူလိုက္ေနာ္..သမီးအရမ္းစိတ္ပင္ပန္းေနျပီ..မိုင္လိုေလးေသာက္လိုက္ေနာ္..
-
ဟင့္အင္း..မေသာက္ခ်င္ဘူး..သမီးတေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ေမေမရယ္..သမီးတေယာက္တည္းေနပါရေစ...
-
ကဲ..ဒါဆိုလည္းခဏေတာ့နားေနေနာ္..ေမေမၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ေလးလုပ္လိုက္ဦးမယ္..
06:34
Unknown
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ေက်ာင္း၀င္းတခုလံုးဆူဆူညံညံ..ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကစကားေျပာသူ၊ေျပးလႊားသူ၊ေအာ္ဟစ္ေခၚငင္သူ၊အိမ္ကလာၾကိဳလားၾကည့္သူႏွင့္ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္..ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေပါက္ကိုတိုးထြက္လိုက္ေတာ့မွအသက္ကို၀၀ရႈနိုင္ေတာ့သည္..ေက်ာင္းျပင္ေရာက္လို႔ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့သူမပါလာေသး..ကၽြန္မစိတ္တိုသြားသည္..ေယာက်္ားေလးျဖစ္ျပီးျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ကိုမရွိ..ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ရပ္ေစာင့္မွပုဆိုးမနိုင္ေက်ာပိုးအိတ္မနိုင္ပံုနဲ႔မိုးညိဳအူယားဖားယားေျပးထြက္လာသည္..
-
ဟဲ့..နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ..ၾကာလိုက္တာ..
-
ဟိုေကာင္ေက်ာ္စြာတို႔နဲ႔ေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းေနလို႔ပါဟ..နင္ကလဲ..မိန္းကေလးျဖစ္ျပီးစိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိလိုက္တာ..
-
ဟမ္..ငါကစိတ္ျမန္လက္ျမန္ဟုတ္လား..နင့္လိုေႏွးေႏွးေကြးေကြးသမားနဲ႔ေပါင္းလို႔ငါစိတ္ျမန္လာတာေဟ့..သိျပီလား
-
ေတာ္ျပီဟာ..နင္အားၾကီးစကားမ်ားတယ္..ကဲ..လာလာ..ျပန္မယ္..
-
မိုးညိဳစကားေၾကာင့္ကၽြန္မဟတ္ထိသြားသည္..အိမ္မွာလည္းကၽြန္မအလြန္စကားမ်ားသည္လို႔ေမေမကမၾကာခဏဆူတာကိုး..ေဖေဖကဆိုငါ့သမီးေလး၂နာရီေလာက္တိတ္တိတ္ေနရင္လိုခ်င္တာ၀ယ္ေပးမယ္ေတာင္ေျပာေသးတာ..ခက္တာကကၽြန္မကနာရီ၀က္ျပည့္ေအာင္ပါးစပ္ပိတ္မေနနိုင္..
မိုးညိဳနဲ႔ကၽြန္မကအိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ငယ္သူငယ္ခ်င္း..သူငယ္တန္းကေနအခုဆယ္တန္းအထိအတူတူေက်ာင္းတက္လာတာ..မိုးညိဳကကၽြန္မအႏြံအတာခံသည္..ကၽြန္မ၏တဦးတည္းေသာစကားေျပာေဖာ္..ကၽြန္မေျပာသမွ်ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နားေထာင္ေပးတတ္သူ..တခါတေလေတာ့လည္းအျမင္မတူရင္ရန္ျဖစ္တာေပါ့..
အခုဆယ္တန္းေရာက္လာေတာ့အေပါင္းအသင္းမ်ားလာေသာမိုးညိဳတေယာက္ကၽြန္မစကားေျပာတာကိုစိတ္မရွည္ခ်င္သလိုျဖစ္လာတတ္တာမို႔ေဟာက္ထားရသည္..ကၽြန္မအတြက္မိုးညိဳကမရွိမျဖစ္ေလ..သူမရွိလွ်င္ကၽြန္မတေယာက္တည္းအလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းသည္..ဒါေၾကာင့္တတ္နိုင္သမွ်ကၽြန္မအနားမွာသူရွိေနေအာင္ေခၚထားရသည္..
စကားတေျပာေျပာႏွင့္အတူလမ္းေလွ်ာက္လာရင္းေက်ာင္းနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ကၽြန္မအၾကည့္ကလမ္းတဖက္ကိုေရာက္သြားသည္...အို..လွလိုက္တာ..လမ္းတဖက္မွာအဖိုးၾကီးတေယာက္ေတာင္းပက္ပက္တခုတြင္ေနၾကာရိုင္းပန္းစည္းေတြထဲ့ေရာင္းေနတာျမင္လိုက္သည္..၀ါ၀င္းေနေသာေနၾကာပြင့္ကားကားမ်ားကကၽြန္မမ်က္လံုးမခြာနိုင္ေအာင္ဆြဲေဆာင္လြန္းလွသည္..
ခက္တာကကၽြန္မမွာပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့..ေန႔လည္ကမုန္႔စားလိုက္တာကုန္ျပီ..ဒီပန္းေရာင္းသည့္အဖိုးၾကီးကိုလည္းခါတိုင္းေန႔ေတြမေတြ႕စဖူး...ရွားရွားပါးပါးေရာင္းတာျမင္ရေသာေနၾကာပန္းကိုကၽြန္မလိုခ်င္မိသည္..ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးပန္းကေနၾကာပန္းေလ..ဒီေနၾကာေတြ၀ယ္ျပီးကၽြန္မအခန္းထဲကပန္းအိုးမွာထိုးထားလိုက္ရင္ဗင္းဆင့္ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ထိုင္ငိုေလာက္ေအာင္လွသြားမည္..
ကၽြန္မစကားေျပာေနတာရပ္သြားျပီးလမ္းတဖက္ကိုေငးေနေတာ့မိုးညိဳလိုက္ၾကည့္သည္...ပန္းသည္ကိုျမင္ေတာ့သေဘာေပါက္သြားသလိုေခါင္းညိတ္သည္..ကၽြန္မေနၾကာပန္းေတြခ်စ္တာငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမို႔မိုးညိဳေကာင္းေကာင္းသိသည္..
-
နင္လိုခ်င္ရင္သြား၀ယ္ေလ..နင္ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား..
-
လိုခ်င္တာေပါ့ဟာ..ခက္တာကငါ့မွာမုန္႔ဖိုးမက်န္ေတာ့ဘူး..ေန႔လည္ကသံုးလိုက္တာကုန္သြားျပီ..
-
ဟီးးဟီးးးအဲ့ဒါေတာ့နင့္ေဒါသနဲ႔နင္ဘဲ..ဒါဆိုလည္းထားလိုက္ေတာ့ဟာ..
-
မရပါဘူး..တခါတေလမွေတြ႕တာကို..နင့္မွာပိုက္ဆံက်န္ေသးတယ္မဟုတ္လား...ေျပာ..
-
မရွိပါဘူးဟ..
-
ညာမေနနဲ႔..နင္ညာရင္အသိသာၾကီး..နင္ေန႔လည္ကမုန္႔ထြက္မစားဘူး..ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္မသထာဘူးလား..
-
ဟ..ငါ့မွာရွိတာညေနေဘာလံုးပြဲအတြက္ဘဲရွိတာ..ကိုယ္နိုင္ရင္ကိစၥမရွိဘူး..ကိုယ္ရံႈးရင္ေပးစရာမရွိဘဲေနမယ္..
-
ၾကည့္စမ္း..ေဘာလံုးပြဲကိုပိုက္ဆံေၾကးကန္မယ္..နင္အတတ္ေကာင္းေတြတတ္ေနတယ္..နင့္အေမကိုျပန္တိုင္မယ္..ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုပန္း၀ယ္ေပးဖို႔က်ေတာ့မေပးခ်င္ဘူး..အရည္မရအဖတ္မရေျခေညာင္းလူပန္းေငြကုန္တဲ့ေဘာလံုးပြဲအတြက္ေတာ့ပိုက္ဆံခ်န္ထားတယ္..ဒါေၾကာင့္မို႔ေျပာတာ..အဲ့ေကာင္ေက်ာ္စြာတို႔နဲ႔မေပါင္းပါနဲ႔လို႔..ဒီေကာင္ေတြကအလကားမိဘပိုက္ဆံျဖဳန္းေနတာ..နင့္ကိုငါေျပာမယ္..ဒီေကာင္ေတြ@$#^%$$$%%$##$@@@#%$
-
ေအာင္မေလးဗ်ာ..နားေတြေတာင္ပူလာျပီ..ေတာ္ပါေတာ့..နင္လိုခ်င္တဲ့ေနၾကာပန္း၀ယ္ေပးမယ္..ေက်ာပူတာခံနိုင္တယ္..နားပူတာမခံနိုင္ေတာ့ဘူး...
-
ေအာင္မယ္..နင္က...
-
ေတာ္ေတာ့မယ္မင္းၾကီးမ..ထပ္မေျပာနဲ႔..ဒီမွာရပ္ေစာင့္ေန..ငါအခုသြား၀ယ္ေပးမယ္..ျမန္ျမန္ျပီးမွဘဲ..ငါေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းထားတာေနာက္က်ေတာ့မယ္..
-
မိုးညိဳတေယာက္လမ္းတဖက္ကိုေျပးထြက္သြားသည္..ပန္းသည္ဆီမွာပန္းစည္းကိုေသခ်ာေရြးေနသည္..မလွရင္ကၽြန္မပူညံပူညံလုပ္မယ္ဆိုတာသူေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ..စိတ္တိုင္းက်တစည္းေရြးျပီးသူပိုက္ဆံေပးသည္..ကၽြန္မဘက္ကိုလွည့္ျပီးပန္းစည္းကိုေျမွာက္ျပလိုက္ေတာ့ကၽြန္မေပ်ာ္ျပီးထခုန္လိုက္သည္..လွမွလွ...မိုးညိဳပန္းစည္းကိုကိုင္ျပီးကၽြန္မရွိရာဘက္ျပန္ေျပးလာသည္..
-
ကၽြီီီီီီ...ကၽြီ...၀ုန္းးးးဒုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးး
-
အားးးးးးးး
-
အမေလးးးးးးးးးးးးမိုးညိဳေရ
-
ဟယ္..ဟိုမွာေက်ာင္းသားေလးကိုကားတိုက္သြားျပီ
-
ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြေယာင္ယမ္းျပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပိတ္ထားမိသည္..အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာေသာကားတစီးကမိုးညိဳကို၀င္တိုက္သြားတာေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ကၽြန္မေအာ္ရင္းထိတ္လန္႔တၾကားမ်က္လံုးေတြစံုမွိတ္လိုက္သည္..မ်က္လံုးကိုျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ခပ္လွမ္းလွမ္းကားလမ္းေပၚမွာလဲက်ေနေသာသ႑ာန္...ၾကည့္ေနရင္းကမိုးညိဳေဘးမွာအနီေရာင္အကြက္ၾကီးကတျဖည္းျဖည္းၾကီးလာသည္..
ကၽြန္မမိုးညိဳဆီေျပးသြားေတာ့ျပန္႔ၾကဲေနေသာေနၾကာပန္းမ်ားကိုတက္နင္းမိသည္..မိုးညိဳကေတာ့ေခြေခြေလးလဲေနသည္..ဟင့္အင္းးးးးမိုးညိဳ..နင္မေသရဘူးေနာ္..နင္မရွိရင္ငါ့မွာသူငယ္ခ်င္းမရွိေတာ့ဘူး..ငါေနာက္တခါေနၾကာပန္းေတြလိုခ်င္တယ္လို႔မပူဆာေတာ့ဘူးေနာ္..ကၽြန္မမိုးညိဳကိုေပြ႕ျပီးစကားေတြေျပာေနမိသည္..မိုးညိဳကေတာ့သတိလစ္လ်က္..
-
ကေလးမ..ဖယ္..ဖယ္..လူနာကိုေဆးရံုပို႔မွျဖစ္မယ္..သမီးသူ႔အိမ္ကိုသိလား..
-
ဟုတ္ကဲ့..
-
ေအး..အဲ့ဒါဆိုသူ႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားျပီးေဆးရံုလိုက္ခဲ့..သြား..သြားးး
-
ကၽြန္မအိမ္ဆီအားကုန္ေျပးလာခဲ့သည္..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..မိုးညိဳအိမ္ကိုဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ..ကၽြန္မလက္ထဲတင္းတင္းဆုပ္လာေသာအရာတခုပါလာသည္..ဘယ္အခ်ိန္ကသတိလက္လြတ္ေကာက္ယူခဲ့မိတာလဲ..ကၽြန္မလက္ထဲတြင္ေသြးစြန္းေနေသာေနၾကာတပြင့္..ကၽြန္မအလန္႔တၾကားလႊတ္ခ်လိုက္သည္...
