ေသြးေၾကြး (၁)

ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့တာနဲ႔ မထေသးခင္သက္ေတာင့္သက္သာေလးျဖစ္ေအာင္ပဲ အိပ္ယာထဲဆက္ႏွပ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေျပာသာေျပာရတာအိပ္ယာကလည္းခပ္မာမာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွကိုသက္ေတာင့္သက္မ႐ွိလွပါဘူး။ ဒီညလုပ္စရာ ထူးထူးျခားျခား႐ွိေနေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ဘာမွသိပ္ထူးျခားမွဳမ႐ွိပဲ အားလံုးပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။
မီးေရာင္မ၀င္ေအာင္ခုတင္ရဲ႕အေပၚပိုင္းမွာလႊမ္းထားတဲ့ ျခံဳမိုးကာကုိဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေတြပြတ္သပ္ရင္း လွဲေနရာကထထိုင္လိုက္ပါတယ္။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္အေၾကာင္းကို မစဥ္းစားမိေအာင္ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့တာ သံုးရက္ေလာက္႐ွိသြားေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားပဲမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပင္ဆင္ထားၾကတာေတြအားလံုးသာ အစီအစဥ္တက်ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ လာမယ့္အခ်ိန္ (၁၂) နာရီ မျပည့္ေသးခင္မွာ က်ေနာ္တို႔သြားရမယ့္ေနရာကို ေလထဲကေန ႀကိဳးနဲ႔ဆင္းေနေလာက္ပါၿပီ။ လူကေတာ့ ႏံုးတာျပဳတာမ႐ွိပါဘူး။ အိပ္ေဆးဗူးအလြတ္နဲ႔ အေပါ့စြန္႔ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ခဏေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ သိသာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေနၾကတဲ့အေဆာက္အဦးက လူေတြျပည့္က်ပ္ေနေတာ့ အနီးဆံုးေရအိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ကိုက္ႏွစ္ရာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ အဲေတာ့ ေသာက္ၿပီးသားေရဗူးအလြတ္ေတြ၊ Gatorade အေအးဗူးအလြတ္ေတြကို လႊင့္မပစ္ပဲသိမ္းထားၿပီး အဲဒီဗူးေတြထဲ အေပါ့သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြက ဦးထုပ္မွာတပ္တဲ့ဓါတ္မီးေလးကိုဖြင့္ၿပီး မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး ဗူးထဲအေပါ့သြားထည့္ၾကပါတယ္။ ခ်ိန္သားကိုက္ဖို႔ေတာ့ ေလ့က်င့္ထားရတာေပါ့ေလ။
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကေတာ့လန္းလန္းဆန္းဆန္းပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့နည္းနည္းေလ်ာ့ေနတယ္။ တက္တက္ၾကြၾကြေတာ့မ႐ွိလွေပမယ့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျမန္ျမန္လုပ္၊ ၿပီးရင္ေစာင့္ေန… ဆိုတာမ်ဳိးေတြက က်ေနာ့္ကိုအာ႐ံုေနာက္ေအာင္လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ခုေတာ့ အဲဒီေစာင့္ဆိုင္းရတဲ့အလုပ္က ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အားလံုး၀မ္းေျမာက္ၾကရပါတယ္။
က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားတခ်ဳိ႕ကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနၾကတုန္းဆိုေတာ့ အသံမထြက္ေအာင္ အိပ္ယာေပၚကထၿပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ အ၀တ္အစားလဲလိုက္ပါတယ္။ တျခားအခန္းေတြက ခပ္တိုးတိုးေဟာက္သံေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရပါတယ္။ ေနကာမ်က္မွန္ကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီး အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္ကိုထြက္လိုက္ပါတယ္။ ေနေရာင္ကမ်က္လံုးထဲစူးကနဲ႔၀င္လာတာ လပ္စ္ဗီးဂတ္မွာညလံုးေပါက္ကာစီႏိုကစားၿပီး မနက္မိုးလင္းမွအျပင္ကိုထြက္လာမိသလိုပါပဲ။ တခဏတြင္းမွာပဲမ်က္လံုးက ေနေရာင္ကိုက်င့္သားရသြားပါတယ္။
စားရိပ္သာကိုဦးတည္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔လက္ေတြေပၚက်လာတဲ့ ညေနေစာင္းက်ေနရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အေတြ႕ကို ခံစားမိလိုက္ပါတယ္။ နာရီကိုတခ်က္ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ညေနေစာင္းမွအိပ္ယာထၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ညမင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ အခုအခ်ိန္ကမနက္ခင္းပါပဲ။ က်န္တဲ့သူအားလံုးအတြက္ကေတာ့ တေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္ရဲ႕ဒုတိယတ၀က္ေပါ့ေလ။ ခပ္ဆူဆူဟယ္လီေကာ္ပတာသံေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္းပဲ ၾကားေနရပါတယ္။ စားရိပ္သာဆီေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ယာယီအိမ္သာေတြက မိလႅာစုပ္လာတဲ့ မိလႅာစုပ္ယာဥ္တစီးျဖတ္ေမာင္းသြားေတာ့ အနီးအနားတ၀ိုက္လံုး ပိုးသတ္ေဆးနံ႔ေတြလွိဳင္ၿပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဖုန္မထေအာင္ေက်ာက္စရစ္ေတြခင္းထားတဲ့ ဂိတ္ (၁) ကိုသြားတဲ့လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ဂိတ္တံခါးမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ကုဒ္နံပါတ္ေတြ႐ုိက္သြင္းရတဲ့ လံုျခံဳေရးစနစ္တပ္ထားၿပီး တပ္သစ္တတပ္ ေရာက္လာတိုင္းမွာ လံုျခံဳေရးကုဒ္ (Code) နံပါတ္ေတြကို ေျပာင္းၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အက်ၤ ီအိပ္ထဲက ကုဒ္ေတြေရးထားတဲ့စာ႐ြက္ကို ႏွိဳက္ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ဂဏန္းေတြႏွိပ္လိုက္ၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ကိုဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ညကေသာက္ထားတဲ့ အိပ္ေဆးအ႐ွိန္ကမျပယ့္တျပယ္ဆိုေတာ့ ႏွိပ္လိုက္တာဂဂ်ဳိးဂေဂ်ာင္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔လားမသိဘူး။ တံခါးကမပြင့္ဘူး။ ထပ္ႏွိပ္... ထပ္ႏွိပ္နဲ႔ သံုးေခါက္ေျမာက္ေတာ့မွ ကိုေ႐ႊတံခါးကပြင့္သြားပါေတာ့တယ္။
၀ွဴး…မနက္စာေလးစားဖို႔အေရးကလည္း အေတာ့္ကိုမလြယ္တာပါလား။ ကိစၥရပ္ႀကီးတခုလံုးကို စိတ္ထဲထည့္ထားရင္ လူကဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်သြားတတ္ပါတယ္။ ဟိုးအရင္ Green Team မွာတုန္းကဆို ထမင္းစားခ်ိန္တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ၾကားကအခ်ိန္ပိုင္းေလးကိုပဲ (Meal to Meal)စိတ္ထဲထည့္ထားၿပီး ခက္ခဲပင္ပန္းလွတဲ့ ေလ့က်င့္မွဳေတြၾကားထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြ တခုၿပီးတခုပဲအာ႐ံုစိုက္ၿပီး ႐ွင္သန္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္း က်ေနာ့္လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ အႀကီးဆံုးလုိ႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ အလုပ္တခုကိုလုပ္ခါနီးဆဲဆဲေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘရိတ္ဖတ္စ္စားဖို႔အတြက္ပဲ အာ႐ံုစိုက္ထားလိုက္တယ္။
“ ၀ါးတီးေတာ့ ႐ွယ္ဆြဲလိုက္ဦးမယ္…”
စားရိပ္သာခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ ေရေအးနဲ႔လက္ေဆးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာဆီေတြနဲ႔ေၾကာ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အနံ႔ေတြကျပင္းေတာ့ အ၀တ္အစားေတြမွာေတာင္ကပ္ကုန္တယ္။ ခန္းမရဲ႕ကြန္ကရစ္နံရံေပၚမွာေတာ့ ေခတ္ေဟာင္းကအဆင္အျပင္ေတြ၊ ေနာက္ေန႔စဥ္ေကြ်းတဲ့ အစားအေသာက္အမ်ဳိးအမည္ေတြေရးထားတဲ့ဘုတ္ျပား၊ ကပ္လ်က္မွာေတာ့ (၁၉၇၀) ခုႏွစ္ထုတ္ အစားအေသာက္ေတြကို အုပ္စု (၄) မ်ဳိးခြဲထားတဲ့ပိုစတာေတြက ေနရာယူထားပါတယ္။
မနက္စာအတြက္ ဘာစားရေကာင္းမလဲလို႔ ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ဗန္းေတြရဲ႕အေနာက္မွာေတာ့ ဦးထုပ္ျဖဴေဆာင္းၿပီး၊ ေအပ႐ြန္၀တ္ထားတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကရပ္ေနပါတယ္။ ကိုယ္စားခ်င္တာကိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ကထည့္ေပးဖို႔အသင့္ပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တခုမွစိတ္ႀကိဳက္မေတြ႕ဘူး။ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ကလည္းအသားထက္အဆီေတြကမ်ားေနၿပီး ဆီေတြကေဘးမွာအိုင္ၿပီး ဗတ္လဘိုင္လိုက္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကအားအင္႐ွိဖို႔လိုေတာ့ မီးဖိုဘက္ကိုသြားလိုက္တယ္။ အသားကင္ဘက္မွာေတာ့ ကိုယ္လိုလူတခ်ဳိ႕ကတန္းစီေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။ Flattop မီးဖိုေနာက္က အရပ္ပုပုနဲ႔ အေၾကာ္ဆရာက က်ေနာ့္ေ႐ွ႕ကတေယာက္ရဲ႕ ပန္းကန္ထဲကိုၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္ တဇြန္းေမာက္ေမာက္ လွမ္းထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ ၾကက္ဥ (၄) လံုး… ေမႊေၾကာ္လုပ္ဗ်ာ။ ၀က္သားျပားနဲ႔ ခ်ိစ္ပါထည့္မယ္…”
အေၾကာ္ဆရာကက်ေနာ့္အတြက္ၾကက္ဥေတြေၾကာ္ေနတုန္း က်ေနာ္လည္းေပါင္မုန္႔မီးကင္နဲ႔ အသီးတခ်ဳိ႕သြားယူလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မမွည့္ေသးတဲ့လိေမၼာ္သီးစိတ္ေတြနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ သခြားေမႊးသီးစိတ္ေတြကုိ ခပ္မ်ားမ်ားထည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါအျမဲတမ္းက်ေနာ္စားေနက်ပံုစံပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးတေခါက္တုန္းကေတာ့ စားရိပ္သာထဲမွာ…
“စစ္ဘက္/ေထာင္ သံုးရန္အတြက္သာ”
လို႔ ေရးထားတဲ့ေသတၱာတလံုးေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒါဟုတ္ေလာက္တယ္ဗ်ဳိ႕။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး စစ္တပ္ထဲ၀င္လာတဲ့သူေတာ့မ႐ွိေလာက္ပါဘူး။
ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ယူလိုက္ၿပီး ေပါင္မုန္႔မီးကင္စက္ထဲထည့္ကင္လိုက္တယ္။ ပံုစံပန္းကန္ျပားထဲကို နာနတ္သီးစိတ္ခပ္မ်ားမ်ားေလးခပ္ထည့္လိုက္တယ္။ နာနတ္သီးကေတာ့လြတ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ မီးဖိုဘက္ကိုျပန္သြားၿပီး ခုနကမွာထားတဲ့ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ (၄) လံုးကို ျပန္သြားယူလိုက္တယ္။ ပန္းကန္လံုးတခုယူၿပီး အုတ္ဂ်ံဳျပဳတ္နဲ႔ စပ်စ္သီးေျခာက္ေတြ ထည့္လိုက္တယ္။ ထည့္တဲ့စခန္းၿပီးသြားေတာ့ ထမင္းစားပြဲ႐ွည္ႀကီးေတြဘက္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။
အခန္းေထာင့္က တီဗီအႀကီးႀကီးကျပေနတဲ့သတင္းလိုင္းကထြက္လာတဲ့အသံရယ္ စားေနတဲ့သူေတြေျပာေနတဲ့ စကားသံတိုးတိုးတိုးတိုးေတြနဲ႔ ဗလံုးဗေထြးအသံေတြၾကားေနရတယ္။ တီဗီနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားတခ်ဳိ႕ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ပံုစံပန္းကန္ျပားကိုစားပြဲေပၚခ်ၿပီး ေကာ္ဖီသြားထည့္ဖို႔ လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ဒီစားရိပ္သာက ေဂ်းေဆာ့ခ္ (JSOC) လို႔ေခၚတဲ့ ပူးတြဲအထူးစစ္ဆင္ေရး႒ာနခ်ဳပ္ (Joint Special Operations Command) လက္ေအာက္ကတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြအတြက္သီးသန္႔စားရိပ္သာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေန႔ည စစ္ဆင္ေရးတာ၀န္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး။
ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြေပၚကို င႐ုတ္ေကာင္းျဖဴးရင္းနဲ႔ ခ်ာလီနဲ႔ ေတာ္မ္ တို႔အပါအ၀င္ ေဘာ္ဒါေတြကို လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ကလည္းျပန္ႏွဳတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ၾကည့္ရတာလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ… ဘယ္သူနဲ႔မွသိပ္စကားေျပာခ်င္ပံုမရၾကဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြက ကိုယ့္ဖီးလ္နဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္ေနတတ္ၾကတဲ့သူေတြပါ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ဘယ္လိုအိပ္ၾကတုန္းဗ်…”
“တေရးမွကိုမႏိုးဘူး…”
“အိပ္ေဆးေသာက္ေသးလား…”
“အင္း… ႏွစ္လံုးေတာ့ေသာက္လိုက္တယ္…”
“ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ… အနည္းဆံုးေတာ့ဘရိတ္ဖတ္စ္ကို ႐ွယ္ဆြဲရတယ္။ ေဟာ္တယ္ဒဲလ္ကို႐ုိနဒို (Hotel del Coronado) မွာေကြ်းတဲ့ ဘူေဖးက်ေနတာပဲ…”
အဲဒီေဟာ္တယ္က ပစိဖိတ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္လံုးမွာ႐ွိတဲ့ သက္တမ္းအရင့္ဆံုးေဟာ္တယ္ေတြထဲက ေဟာ္တယ္တခုပါ။ က်ေနာ္တို႔ အေျခခံ ေရေအာက္ေဖါက္ခြဲေရးသင္တန္း (BUD/S) တက္ၾကတုန္းက သင္တန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ပါ။
“အင္း… ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္… ဒါနဲ႔ ဒါအကုန္ပဲလား…”
က်ေနာ္က ရယ္စရာေလးဘာေလးႀကိဳးစားေျပာၾကည့္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဟာသေျပာတဲ့အခ်ိန္က နည္းနည္းေစာလြန္းေနတယ္။ မေတာက္တေခါက္နဲ႔က်ေနာ္ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ မေျမာက္တေျမာက္ ဟာသေတြကို ခ်ာလီက အျမဲလိုလိုဟားတတ္တယ္ေလ။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေပမယ့္လည္း အင္း… အဲဒါကိုကလည္း ဟာသတခုပါပဲ။
ဒါေလာက္ပါပဲ။ အိမ္အေၾကာင္းေတာ့ဘယ္သူမွမဟၾကဘူး။ လုပ္စရာ႐ွိတဲ့အလုပ္အေၾကာင္းလည္း ဘယ္သူမွမေျပာၾကဘူး။ ဘာမွလွ်ဳိထားစရာလည္းမ႐ွိေတာ့ဘူး။ မနက္စာစားရတာ သိပ္ေတာ့ခံတြင္း မေတြ႕ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔စားၿပီးသြားတဲ့ပန္းကန္ေတြၾကည့္ၿပီး ေျပာလို႔ေတာ့မရဘူးဗ်။ က်ေနာ္တဖြဲ႕သားလံုး ဗိုက္ျပည့္ေအာင္သာစားေနၾကရတာ စားလို႔ေကာင္းတဲ့ပံုမရၾကဘူး။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြနဲ႔ အသီးအႏွံေတြလည္း စားၿပီးသြားေတာ့အုတ္ဂ်ံဳျပဳတ္ကိုေသာက္လိုက္ၿပီး လိေမၼာ္ရည္တခြက္ ေမာ့ခ်လိုက္ပါတယ္။ စားၿပီးလို႔ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ျပည့္သြားေတာ့ အခန္းဘက္ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
“အင္း…ေနာက္တနပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္စားရမယ္မွန္းေတာင္ မသိတဲ့ဘ၀ပါလား…”
--------
ဆက္ရန္

Posted in: Stories, ေသြးေၾကြး