ခုထိဖြင့္လို႔မရေသးတဲ့ သံတံခါးေ႐ွ႕မွာ မုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ Breaching Charge ရဲ႕အေနာက္က ေကာ္သုတ္ထားတဲ့ ေနရာေပၚမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ျပားကို က်ေနာ္ခြာလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ Breaching Charge ကို တံခါးလက္ကုိင္နဲ႔ ေသာ့အိမ္ေနရာရဲ႕ ေဘးတဖက္မွာ ကပ္လိုက္တယ္။ Breaching Charge ကို တံခါးမွာကပ္ရင္ က်ေနာ္အျမဲတမ္း ဒူးေထာက္ကပ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အိမ္ထဲကေနတံခါးကိုပစ္တာ အီရတ္မွာတုန္းက ခဏခဏၾကံဳရဖူးလို႔ပါ။ တံခါးမွာ လူကပ္ေနတာကိုသိတဲ့ အိမ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက အျပင္ကလူ မတ္တတ္ရပ္ေနမယ္လို႔တြက္ၿပီး တံခါးရဲ႕အလယ္ေလာက္ကို အပိုင္ပစ္ၾကတာပါ။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕က ေနာက္တေယာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္။ သူက ဟယ္လီေကာ္ပတာထဲက ေနာက္ဆံုးမွထြက္လာတဲ့ အုပ္စုထဲက တေယာက္ပါ။ သူ႔တာ၀န္က က်ေနာ္တို႔ဖြင့္ေနတဲ့တံခါးနဲ႔တည့္တည့္ေလာက္မွာ႐ွိတဲ့ ဧည့္ေဆာင္ရဲ႕အမုိးေပၚကို တက္တဲ့ေလွကားကို ႐ွင္းရမွာပါ။
“ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း…”
သူလည္းေလွကားေပၚကိုစတက္ေရာ တံခါးရဲ႕အေပၚဘက္က ျပတင္းေပါက္ေလးရဲ႕မွန္ကိုေဖါက္ၿပီး က်ည္ဆန္ေတြ ေ၀ါကနဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလွကားေပၚ တက္ေနတဲ့ေမာင္နဲ႔ သီသီေလးကပ္လြဲသြားတယ္။ က်ည္ဆန္ေတြက က်ေနာ့္ေခါင္းနဲ႔လည္း ႐ွပ္လြတ္သြားတာ။ ပထမဆံုး တႀကိမ္ကေတာ့ အျမဲအငိုက္မိတတ္ၾကပါတယ္။ မွန္စတခ်ဳိ႕ေတာင္ က်ေနာ့္ပခံုးကိုလာစင္တယ္ဗ်ာ။
“ အင္း… ေသနတ္ကေတာ့ Suppressor (အသံႏွိမ့္ေျပာင္း) တပ္မထားဘူး…” လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္ေဆာင္ထဲကပစ္လိုက္တာဘယ္သူမွန္းကိုမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ေသနတ္ေတြမွာ Suppressor ေတြတပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ Suppressor တပ္မထားတဲ့ေသနတ္က ရန္သူ႔ေသနတ္ပဲေပါ့။ အိမ္ထဲကတေယာက္ေယာက္မွာ ေခ်မွဴန္းေရး႐ိုင္ဖယ္လ္တလက္ေတာ့႐ွိေနတဲ့သေဘာပဲ။ ရင္ဘတ္ေလာက္ကိုမွန္းၿပီး အတြဲလိုက္ဆြဲထည့္လိုက္ပံုရတယ္။ အထဲကလူကေတာ့ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔လာေနၿပီဆိုတာသိေနေပမယ့္ ေျပးေပါက္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒင္းနဲ႔ တြတ္ပီနဲ႔ေတာ့ အဲဒီမွာစေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ဗ်ား။
“ ဒါမ်ဳိးေတြ႐ုိးေနၿပီ…”
အထဲကေသနတ္သံ ထြက္လာတာနဲ႔ တံခါးရဲ႕ဗယ္ဘက္ျခမ္းမွာေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၀ီလ္က အထဲကိုတန္းပစ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒူးေထာက္လ်က္နဲ႔ နည္းနည္းေလးေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး အထဲကိုဆက္တုိက္ပစ္ပါတယ္။
“ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္… ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္… ”
က်ေနာ္တို႔ ပစ္တဲ့က်ည္ေတြက သံတံခါးကိုေဖါက္၀င္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တံခါးေ႐ွ႕ကေန သာသာေလး လွိမ့္ထြက္လိုက္တယ္။ လွိမ့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဗယ္ပခံုးက စူးကနဲေအာင့္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ မွန္စမ်ား ၀င္သြားလားမသိဘူး။ က်ေနာ္လည္းထရပ္ၿပီး သံတံခါးေဘးက ျပတင္းေပါက္နားကို သြားလိုက္ပါတယ္။
“ အာမက္အယ္ကူ၀ိတ္တီး… အျပင္ထြက္လာခဲ့…”
လို႔ ၀ီလ္က အျပင္ကေန အထဲကို လွမ္းေအာ္ေနပါတယ္။ သူေအာ္ေနေပမယ့္ အထဲက ဘာသံမွကိုမၾကားရဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း အထဲကို၀င္ဖို႔က တနည္းပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ တံခါးမွာကပ္ထားတဲ့ Breaching Charge ကို ခြဲမွကိုျဖစ္ေတာ့မွာ။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္တံခါးနားကို ဒူးေကြးေခါင္းငံု႔ၿပီး တိုးသြားလိုက္ပါတယ္။ အာမက္က ဒီတိုင္းေတာ့ လက္နက္ခ်မွာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေမာင္ ျပန္ေတာ့ေဆာ္ဦးမွာ။ အဲဒီေတာ့ တံခါးကိုခြဲလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အခန္းမ႐ွင္းရေသးခင္ လက္ပစ္ဗံုးတလံုး ခ်က္ခ်င္းပစ္သြင္းဖို႔ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ သိပ္အရဲမကိုးခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္က “ဂ်က္လီ” မွမဟုတ္တာ။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း Breaching Charge မွာ Detonator တပ္မလို႔လုပ္ေနတုန္း… ႐ုတ္တရက္ တံခါးကိုအထဲက ဖြင့္ေနတဲ့အသံမ်ဳိးၾကားလိုက္ရတယ္။ အထဲက တေယာက္ေယာက္က တံခါးေသာ့ဖြင့္ေနတဲ့ပုံပဲ။ ၀ီလ္ လည္းၾကားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တံခါးနားကေနအေနာက္ကို နည္းနည္းဆုတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အထဲကေန ဘယ္သူထြက္လာမလဲဆိုတာ ျမင္မွမျမင္ရတာ။ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာၿပီးလက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပဲထုမလား၊ ခုနကလို AK နဲ႔ပဲ အတြဲလိုက္ဆြဲမလား ဘာျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ မသိဘူး။ ကိုယ္က ေဗဒင္ဆရာမွ မဟုတ္တာ…
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကာအကြယ္ယူစရာကလည္း ဘာဆိုဘာမွကိုမ႐ွိတာ။ ျခံထဲမွာကလည္း အမွိဳက္ေတြနဲ႔ ပန္းျခံအတြက္သံုးတဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြေလာက္ပဲ႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္လုပ္စရာ တလမ္းပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ ေနာက္ကိုထပ္ဆုတ္၊ သံတံခါးနဲ႔ ေဘးကျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေလာက္မွာေန… ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ဒါေလာက္ပဲလုပ္လို႔ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ… ေဂ်ာက္ခနဲအသံျမည္ၿပီး တံခါးက ျဖည္းျဖည္းေလးပြင့္သြားတယ္။ ပြဲကေတာ့စၿပီဗ်ဳိ႕…
႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္နားထဲမွာ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္သလိုပဲ။ မိန္းမအသံၾကားလို႔ စိတ္ခ်ရၿပီလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ဗ်ဳိ႕။ အေသခံဗံုးခြဲဖို႔ အဲဒီမိန္းမကိုယ္မွာ ဗံုးေတြပတ္လာရင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး နတ္သားႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ေနမယ္။ ဒီျခံကအၾကမ္းဖက္သမားေတြေနတဲ့ျခံေလ။ အထဲမွာ႐ွိတဲ့လူေတြအားလံုးက တက်ိတ္တည္းပဲ။ ေသမွာလည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၾကတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြမဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း Black Hawk (1) ပ်က္က်တုန္းကတည္းက ဖုန္ေတြသဲေတြကကပ္ေနတာ၊ အခုလည္းေခြ်းေတြက ျပန္လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ NVG ထဲကေန တံခါး၀မွာ မိန္းမတေယာက္ပံုစံကို လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီမိန္းမလက္ထဲမွာ ဘာလည္းမသိဘူး ကိုင္ထားတယ္။ ဟား… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… က်ေနာ့္လက္ညွိဳးက Trigger (အပစ္ခလုတ္) ေပၚမွာ တင္းခနဲျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ ၀ီလ္တို႔ေသနတ္ေတြက IR Laser (အနီေအာက္ေလဆာေရာင္ျခည္တန္း) ေတြက အဲဒီမိန္းမေခါင္းေပၚမွာ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဗံုးေတြ႕တာနဲ႔ ပြဲျပတ္ၿပီ။
တံခါးလည္းျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာေရာ သူ႔လက္ထဲကဟာက ကေလးေလးတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက အာမက္ရဲ႕မိန္းမ မရီယမ္ (Mariam) ပါ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကကေလးကုိ ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ထားတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ကေလးသံုးေယာက္ပါလာေသးတယ္။
“ ဒီနားလာခဲ့…” ဆိုၿပီး အာရဗီစကားတတ္တဲ့ ၀ီလ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ မရီယမ္တို႔အုပ္စု ေ႐ွ႕ကိုတိုးသြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကိုေသနတ္နဲ႔ဆက္ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။
“ သူေသၿပီ…” ဆိုၿပီး မရီယမ္က အာရဗီစကားနဲ႔ ၀ီလ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။
“ ႐ွင္တို႔ပစ္လိုက္တာ သူ႔ကိုထိသြားတယ္၊ ႐ွင္တို႔ က်မေယာက်္ားကို သတ္လိုက္ၾကတာ…”
၀ီလ္က မရီယမ့္တကိုယ္လံုးကို လက္နက္ပါမပါ စစ္ေဆးလိုက္ပါတယ္။
“ အာမက္ ေသၿပီလို႔ သူ႔မိန္းမကေျပာေနတယ္…” လို႔ ၀ီလ္က က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ တံခါးရဲ႕ညာဘက္နားကို ကပ္သြားလိုက္ၿပီး တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းကိုသြားတဲ့လမ္းေလးေပၚမွာ လဲေနတဲ့လူတေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို တံခါး၀ကေန ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါပမယ့္ခက္တာက အာမက္ တကယ္ပဲအသက္ေပ်ာက္သြားၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလား ဆုိတာ က်ေနာ္တို႔လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ၀ီလ္ က က်ေနာ့္ပခံုးကို တခ်က္လွမ္းဆုပ္လိုက္ပါတယ္။ အထဲကို၀င္ဖို႔ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို အသိေပးတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တံခါး၀ကေန အထဲကို၀င္လိုက္ၾကပါတယ္။ အထဲေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း H&K 416 ဒင္ကို ပခံုးကိုဆြဲကပ္လိုက္ပါတယ္။
“ ဒုတ္ ဒုတ္… ဒုတ္ ဒုတ္…”
အာမက္ ေသတယ္ဆိုတာေသခ်ာေအာင္၊ မေသေသးရင္လည္းေသေအာင္ က်ေနာ္သူ႔ကိုထပ္ပစ္ရပါတယ္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရပါ။ ေတာ္ၾကာမေသပဲ ေသခ်င္ေယာင္ၿပီး အငိုက္ဖမ္းပစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္က်သြားရင္ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ဇာတ္နာေနလိမ့္မယ္။ ဒါကိုရီးယားကား ႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
အိမ္ထဲမွာကဆီေခ်းေစာ္ေတြနံေနပါတယ္။ အာမက္အနားကို တခ်က္သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္ခန္းတံခါးအတြင္းထဲမွာ ပစၥတိုတလက္နဲ႔ AK တလက္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီေသနတ္ႏွစ္လက္ကို ကန္ထုတ္ၿပီး အခန္းကို ဆက္ၿပီး ႐ွင္းလင္းရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ အိပ္ယာအႀကီးတခုနဲ႔ နံရံနဲ႔ကပ္ၿပီး ကေလးေတြအတြက္ အိပ္ယာအေသးေတြ ခင္းထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အာမက္တို႔ တမိသားစုလံုးက ဒီဧည့္ေဆာင္ထဲက အိပ္ခန္းထဲမွာအိပ္ၾကတာပါ။
ဧည့္ေဆာင္ရဲ႕ ဟိုးအထဲကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ေနရာပါ။ ေတြ႕လိုက္ရတာေတာ့ အာမက္ကအထဲကေနပစ္လို႔ ၀ီလ္နဲ႔က်ေနာ္ ျပန္ပစ္ၾကတုန္းက အနီးကပ္ပစ္ေတာ့ အာမက္ကိုထိ႐ံုတင္မကပါဘူး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကိုပါထိၿပီး ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာင္အိမ္ဆိုလည္း ဖြာထြက္ၿပီး အထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ရိကၡာေျခာက္ေတြလည္း ပြထေနပါတယ္။ မီးဖိုမွာလည္း က်ည္ဆန္ရာေတြနဲ႔ပါ။ နံရံေပၚက အေပါစား နံရံကပ္ေၾကြျပားေတြလည္း ေအးခ်မ္းေမ ျဖစ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနပါတယ္။
အာမက္ဆီကထြက္လာတဲ့ေသြးေတြနဲ႔ ေရေတြေရာၿပီး ၾကမ္းျပင္ကနင္းလိုက္ရင္ ေခ်ာ္ေနပါတယ္။ အာမက္တို႔အိပ္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ခန္း႐ွင္းၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔၀ီလ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဧည့္ေဆာင္ထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။
“ ရန္သူနဲ႔ထိေတြ႕မႈျဖစ္တယ္၊ ဧည့္ေဆာင္ကို႐ွင္းၿပီးၿပီ…”
လို႔ Chalk One အဖြဲ႕ကို Troop Net ကေနတဆင့္ က်ေနာ္လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီး IR Chemlight တခုကို ဧည့္ေဆာင္အ၀င္ သံတံခါး၀မွာ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပင္မေဆာင္ဘက္က အဖြဲ႕ကိုအားျဖည့္ဖို႔ သူတို႔ဆီကို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးတည္သြားေနပါၿပီ။ သြားရင္းနဲ႔လမ္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနကို အကဲခတ္ရင္း က်ေနာ္တို႔ ေသနတ္ေတြရဲ႕ IR Laser ေတြက တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပေနတာကို NVG ထဲကေန ျမင္ေနရပါတယ္။
----------------------------
ဆက္ရန္
သူလည္းေလွကားေပၚကိုစတက္ေရာ တံခါးရဲ႕အေပၚဘက္က ျပတင္းေပါက္ေလးရဲ႕မွန္ကိုေဖါက္ၿပီး က်ည္ဆန္ေတြ ေ၀ါကနဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလွကားေပၚ တက္ေနတဲ့ေမာင္နဲ႔ သီသီေလးကပ္လြဲသြားတယ္။ က်ည္ဆန္ေတြက က်ေနာ့္ေခါင္းနဲ႔လည္း ႐ွပ္လြတ္သြားတာ။ ပထမဆံုး တႀကိမ္ကေတာ့ အျမဲအငိုက္မိတတ္ၾကပါတယ္။ မွန္စတခ်ဳိ႕ေတာင္ က်ေနာ့္ပခံုးကိုလာစင္တယ္ဗ်ာ။
“ အင္း… ေသနတ္ကေတာ့ Suppressor (အသံႏွိမ့္ေျပာင္း) တပ္မထားဘူး…” လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္ေဆာင္ထဲကပစ္လိုက္တာဘယ္သူမွန္းကိုမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ေသနတ္ေတြမွာ Suppressor ေတြတပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ Suppressor တပ္မထားတဲ့ေသနတ္က ရန္သူ႔ေသနတ္ပဲေပါ့။ အိမ္ထဲကတေယာက္ေယာက္မွာ ေခ်မွဴန္းေရး႐ိုင္ဖယ္လ္တလက္ေတာ့႐ွိေနတဲ့သေဘာပဲ။ ရင္ဘတ္ေလာက္ကိုမွန္းၿပီး အတြဲလိုက္ဆြဲထည့္လိုက္ပံုရတယ္။ အထဲကလူကေတာ့ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔လာေနၿပီဆိုတာသိေနေပမယ့္ ေျပးေပါက္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒင္းနဲ႔ တြတ္ပီနဲ႔ေတာ့ အဲဒီမွာစေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ဗ်ား။
“ ဒါမ်ဳိးေတြ႐ုိးေနၿပီ…”
အထဲကေသနတ္သံ ထြက္လာတာနဲ႔ တံခါးရဲ႕ဗယ္ဘက္ျခမ္းမွာေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၀ီလ္က အထဲကိုတန္းပစ္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒူးေထာက္လ်က္နဲ႔ နည္းနည္းေလးေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး အထဲကိုဆက္တုိက္ပစ္ပါတယ္။
“ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္… ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္… ”
က်ေနာ္တို႔ ပစ္တဲ့က်ည္ေတြက သံတံခါးကိုေဖါက္၀င္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တံခါးေ႐ွ႕ကေန သာသာေလး လွိမ့္ထြက္လိုက္တယ္။ လွိမ့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဗယ္ပခံုးက စူးကနဲေအာင့္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ မွန္စမ်ား ၀င္သြားလားမသိဘူး။ က်ေနာ္လည္းထရပ္ၿပီး သံတံခါးေဘးက ျပတင္းေပါက္နားကို သြားလိုက္ပါတယ္။
“ အာမက္အယ္ကူ၀ိတ္တီး… အျပင္ထြက္လာခဲ့…”
လို႔ ၀ီလ္က အျပင္ကေန အထဲကို လွမ္းေအာ္ေနပါတယ္။ သူေအာ္ေနေပမယ့္ အထဲက ဘာသံမွကိုမၾကားရဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း အထဲကို၀င္ဖို႔က တနည္းပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ တံခါးမွာကပ္ထားတဲ့ Breaching Charge ကို ခြဲမွကိုျဖစ္ေတာ့မွာ။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္တံခါးနားကို ဒူးေကြးေခါင္းငံု႔ၿပီး တိုးသြားလိုက္ပါတယ္။ အာမက္က ဒီတိုင္းေတာ့ လက္နက္ခ်မွာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေမာင္ ျပန္ေတာ့ေဆာ္ဦးမွာ။ အဲဒီေတာ့ တံခါးကိုခြဲလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အခန္းမ႐ွင္းရေသးခင္ လက္ပစ္ဗံုးတလံုး ခ်က္ခ်င္းပစ္သြင္းဖို႔ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ သိပ္အရဲမကိုးခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္က “ဂ်က္လီ” မွမဟုတ္တာ။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း Breaching Charge မွာ Detonator တပ္မလို႔လုပ္ေနတုန္း… ႐ုတ္တရက္ တံခါးကိုအထဲက ဖြင့္ေနတဲ့အသံမ်ဳိးၾကားလိုက္ရတယ္။ အထဲက တေယာက္ေယာက္က တံခါးေသာ့ဖြင့္ေနတဲ့ပုံပဲ။ ၀ီလ္ လည္းၾကားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တံခါးနားကေနအေနာက္ကို နည္းနည္းဆုတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အထဲကေန ဘယ္သူထြက္လာမလဲဆိုတာ ျမင္မွမျမင္ရတာ။ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာၿပီးလက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ပဲထုမလား၊ ခုနကလို AK နဲ႔ပဲ အတြဲလိုက္ဆြဲမလား ဘာျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ မသိဘူး။ ကိုယ္က ေဗဒင္ဆရာမွ မဟုတ္တာ…
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကာအကြယ္ယူစရာကလည္း ဘာဆိုဘာမွကိုမ႐ွိတာ။ ျခံထဲမွာကလည္း အမွိဳက္ေတြနဲ႔ ပန္းျခံအတြက္သံုးတဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြေလာက္ပဲ႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္လုပ္စရာ တလမ္းပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ ေနာက္ကိုထပ္ဆုတ္၊ သံတံခါးနဲ႔ ေဘးကျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေလာက္မွာေန… ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ဒါေလာက္ပဲလုပ္လို႔ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ… ေဂ်ာက္ခနဲအသံျမည္ၿပီး တံခါးက ျဖည္းျဖည္းေလးပြင့္သြားတယ္။ ပြဲကေတာ့စၿပီဗ်ဳိ႕…
႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္နားထဲမွာ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္သလိုပဲ။ မိန္းမအသံၾကားလို႔ စိတ္ခ်ရၿပီလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ဗ်ဳိ႕။ အေသခံဗံုးခြဲဖို႔ အဲဒီမိန္းမကိုယ္မွာ ဗံုးေတြပတ္လာရင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး နတ္သားႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ေနမယ္။ ဒီျခံကအၾကမ္းဖက္သမားေတြေနတဲ့ျခံေလ။ အထဲမွာ႐ွိတဲ့လူေတြအားလံုးက တက်ိတ္တည္းပဲ။ ေသမွာလည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္ၾကတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြမဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း Black Hawk (1) ပ်က္က်တုန္းကတည္းက ဖုန္ေတြသဲေတြကကပ္ေနတာ၊ အခုလည္းေခြ်းေတြက ျပန္လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ NVG ထဲကေန တံခါး၀မွာ မိန္းမတေယာက္ပံုစံကို လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီမိန္းမလက္ထဲမွာ ဘာလည္းမသိဘူး ကိုင္ထားတယ္။ ဟား… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… က်ေနာ့္လက္ညွိဳးက Trigger (အပစ္ခလုတ္) ေပၚမွာ တင္းခနဲျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ ၀ီလ္တို႔ေသနတ္ေတြက IR Laser (အနီေအာက္ေလဆာေရာင္ျခည္တန္း) ေတြက အဲဒီမိန္းမေခါင္းေပၚမွာ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဗံုးေတြ႕တာနဲ႔ ပြဲျပတ္ၿပီ။
တံခါးလည္းျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာေရာ သူ႔လက္ထဲကဟာက ကေလးေလးတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက အာမက္ရဲ႕မိန္းမ မရီယမ္ (Mariam) ပါ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကကေလးကုိ ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ထားတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ကေလးသံုးေယာက္ပါလာေသးတယ္။
“ ဒီနားလာခဲ့…” ဆိုၿပီး အာရဗီစကားတတ္တဲ့ ၀ီလ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ မရီယမ္တို႔အုပ္စု ေ႐ွ႕ကိုတိုးသြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကိုေသနတ္နဲ႔ဆက္ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။
“ သူေသၿပီ…” ဆိုၿပီး မရီယမ္က အာရဗီစကားနဲ႔ ၀ီလ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။
“ ႐ွင္တို႔ပစ္လိုက္တာ သူ႔ကိုထိသြားတယ္၊ ႐ွင္တို႔ က်မေယာက်္ားကို သတ္လိုက္ၾကတာ…”
၀ီလ္က မရီယမ့္တကိုယ္လံုးကို လက္နက္ပါမပါ စစ္ေဆးလိုက္ပါတယ္။
“ အာမက္ ေသၿပီလို႔ သူ႔မိန္းမကေျပာေနတယ္…” လို႔ ၀ီလ္က က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေျပာပါတယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ တံခါးရဲ႕ညာဘက္နားကို ကပ္သြားလိုက္ၿပီး တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းကိုသြားတဲ့လမ္းေလးေပၚမွာ လဲေနတဲ့လူတေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို တံခါး၀ကေန ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒါပမယ့္ခက္တာက အာမက္ တကယ္ပဲအသက္ေပ်ာက္သြားၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလား ဆုိတာ က်ေနာ္တို႔လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ၀ီလ္ က က်ေနာ့္ပခံုးကို တခ်က္လွမ္းဆုပ္လိုက္ပါတယ္။ အထဲကို၀င္ဖို႔ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို အသိေပးတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တံခါး၀ကေန အထဲကို၀င္လိုက္ၾကပါတယ္။ အထဲေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း H&K 416 ဒင္ကို ပခံုးကိုဆြဲကပ္လိုက္ပါတယ္။
“ ဒုတ္ ဒုတ္… ဒုတ္ ဒုတ္…”
အာမက္ ေသတယ္ဆိုတာေသခ်ာေအာင္၊ မေသေသးရင္လည္းေသေအာင္ က်ေနာ္သူ႔ကိုထပ္ပစ္ရပါတယ္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအရပါ။ ေတာ္ၾကာမေသပဲ ေသခ်င္ေယာင္ၿပီး အငိုက္ဖမ္းပစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္က်သြားရင္ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ဇာတ္နာေနလိမ့္မယ္။ ဒါကိုရီးယားကား ႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
အိမ္ထဲမွာကဆီေခ်းေစာ္ေတြနံေနပါတယ္။ အာမက္အနားကို တခ်က္သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္ခန္းတံခါးအတြင္းထဲမွာ ပစၥတိုတလက္နဲ႔ AK တလက္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီေသနတ္ႏွစ္လက္ကို ကန္ထုတ္ၿပီး အခန္းကို ဆက္ၿပီး ႐ွင္းလင္းရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ အိပ္ယာအႀကီးတခုနဲ႔ နံရံနဲ႔ကပ္ၿပီး ကေလးေတြအတြက္ အိပ္ယာအေသးေတြ ခင္းထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အာမက္တို႔ တမိသားစုလံုးက ဒီဧည့္ေဆာင္ထဲက အိပ္ခန္းထဲမွာအိပ္ၾကတာပါ။
ဧည့္ေဆာင္ရဲ႕ ဟိုးအထဲကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ေနရာပါ။ ေတြ႕လိုက္ရတာေတာ့ အာမက္ကအထဲကေနပစ္လို႔ ၀ီလ္နဲ႔က်ေနာ္ ျပန္ပစ္ၾကတုန္းက အနီးကပ္ပစ္ေတာ့ အာမက္ကိုထိ႐ံုတင္မကပါဘူး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကိုပါထိၿပီး ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာင္အိမ္ဆိုလည္း ဖြာထြက္ၿပီး အထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ရိကၡာေျခာက္ေတြလည္း ပြထေနပါတယ္။ မီးဖိုမွာလည္း က်ည္ဆန္ရာေတြနဲ႔ပါ။ နံရံေပၚက အေပါစား နံရံကပ္ေၾကြျပားေတြလည္း ေအးခ်မ္းေမ ျဖစ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနပါတယ္။
အာမက္ဆီကထြက္လာတဲ့ေသြးေတြနဲ႔ ေရေတြေရာၿပီး ၾကမ္းျပင္ကနင္းလိုက္ရင္ ေခ်ာ္ေနပါတယ္။ အာမက္တို႔အိပ္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ခန္း႐ွင္းၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔၀ီလ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဧည့္ေဆာင္ထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ထြက္လာၾကပါတယ္။
“ ရန္သူနဲ႔ထိေတြ႕မႈျဖစ္တယ္၊ ဧည့္ေဆာင္ကို႐ွင္းၿပီးၿပီ…”
လို႔ Chalk One အဖြဲ႕ကို Troop Net ကေနတဆင့္ က်ေနာ္လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီး IR Chemlight တခုကို ဧည့္ေဆာင္အ၀င္ သံတံခါး၀မွာ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပင္မေဆာင္ဘက္က အဖြဲ႕ကိုအားျဖည့္ဖို႔ သူတို႔ဆီကို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဦးတည္သြားေနပါၿပီ။ သြားရင္းနဲ႔လမ္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနကို အကဲခတ္ရင္း က်ေနာ္တို႔ ေသနတ္ေတြရဲ႕ IR Laser ေတြက တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပေနတာကို NVG ထဲကေန ျမင္ေနရပါတယ္။
----------------------------
ဆက္ရန္
0 comments:
Post a Comment