က်ေနာ့္ဘ၀ကလည္းဆိုးပါသည္..ေသတဲ့သူကိုသ၀န္တိုျပီးမယားကိုမ်က္စိဒုတ္ေထာက္ၾကည့္ေနရသည့္ဘ၀..အခုေရွ႕တန္းထြက္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့က်ေနာ့္မွာေနာက္ဆံကငင္ေနရျပီ..အင္း..က်ေနာ္ကဘဲအတၱၾကီးမိေနတာလား..စယူကတည္းကသူ႔မွာအရင္လူရွိခဲ့မွန္းသိေပမယ့္တကယ္ခ်စ္မိျပန္ေတာ့သ၀န္တိုေနမိသည္..ကိုယ္မျမင္လိုက္ရသည့္ေသျပီးသားသူကိုသ၀န္တိုေနတာသူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့က်ေနာ့္ကိုအဓိပၸါယ္မရွိဘူးထင္ေနေပမယ့္က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့အဓိပၸါယ္ျပည့္၀သည္..မိုဟြမ့္ႏွလံုးသားထဲမွာဒင္းရွိေနသေရြ႕အိမ္သူသက္ထားဇနီးမယားတေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကိုက်ေနာ္မရနိုင္..ဒီေတာ့က်ေနာ္စိတ္မခ်..
ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႔လိုအပ္တာေတြထဲ့ေနရင္းကမိုဟြမ္က်ေနာ့္ကိုစိတ္ပူရဲ႕လားလို႔အကဲခတ္ေနမိသည္..စိတ္ပူပန္သည့္အရိပ္အေယာင္ေလးျမင္မွက်ေနာ္စိတ္သက္သာမိသည္..ျဖစ္နိုင္ရင္သူ႔စိတ္ေတြအကုန္က်ေနာ့္ေပၚမွာဘဲရွိေနေစခ်င္သည္..တိုက္ပြဲတရာႏႊဲရတာထက္မိန္းမတေယာက္၏ရင္ထဲကအခ်စ္ကိုရဖို႔ကပိုစိတ္ပင္ပန္းရသည္..ေရွ႕တန္းထြက္မည့္က်ေနာ့္ကိုသူကအထပ္ထပ္မမွာရဘဲက်ေနာ္ကသာသူ႔ကိုစိုးရိမ္စိတ္နဲ႔အထပ္ထပ္မွာေနမိေတာ့သည္..
ေရွ႕တန္းေရာက္လာေတာ့လည္းေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တို႔မွာက်ေနာ္မိုဟြမ့္ကိုလြမ္းလွသည္..သူဘာေတြလုပ္ေနမလဲလို႔ေတြးမိတာအေမာ..က်ေနာ္မရွိတုန္းဆရာဇက္ေခါင္ကိုလြမ္းေနမလား..အဲ့လိုေတြးမိလိုက္တိုင္းရင္ထဲကမခံခ်ိမခံသာပူေလာင္လွသည္..ရွမ္းျပည္မိုးတြင္းကလႈပ္ရွားထြက္ရခ်ိန္ေတြဆိုမလြယ္..ပင္ပန္းလွသည္..မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့စခန္းထိုင္ရျပီးတခါတရံလႈပ္ရွားထြက္ေပးရသည္..မိုးေရေၾကာင့္ရႊံ႕ေစးနီနီတို႔ကဖိနပ္တြင္ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေလာက္ဆိုေလးပင္စြာကပ္လာသည္..မၾကာခဏဖိနပ္ကရႊံ႕ခြာရတာကတလုပ္..ေတာစီးလည္းတခ်ိန္လံုးမစီးနိုင္..
ေရနူးျပီးေျခေထာက္ေတြကသဲ၀ဲစားလာသည္..အက်ီ ၤေတြကမိုးစိုလိုက္၊ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ျပန္ေျခာက္လိုက္ၾကားမွာခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းမ်ားထဲသန္းၾကီးမတို႔ကတြယ္လာေတာ့သည္..စခန္းခ်ခဏနားခ်ိန္ေတြမွာခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းၾကားကသန္းၾကီးမေတြကိုလက္ႏွင့္လိုက္ဖိေခ်ေနရသည္..မွက္ေတြကကိုက္..သစ္ပင္ေတြေပၚကေနကၽြတ္ေတြကခုန္ဆင္းျပီးတြယ္ႏွင့္အေတာ္ကိုအေနခက္လွေသာမိုးတြင္းစစ္ဆင္ေရးပါဘဲဗ်ာ....ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ေတြတယ္ေပါသကိုး..
ခ်ီတက္ရာတြင္အဆိုးဆံုးကသဲ၀ဲစားထားေသာေျခေထာက္ေတြကနာလာတာျဖစ္သည္..လမ္းေလွ်ာက္ရလြန္းေတာ့ေရစိုစစ္ေဘာင္းဘီကေပါင္ပြန္းတာေၾကာင့္ကြတတျဖစ္ရတဲ့အထဲေျခေထာက္ကတလွမ္းလွမ္းတိုင္းနာက်င္ခံခက္လွသည္..ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးနဲ႔ေလွ်ာက္ေနေသာက်ေနာ့္ကိုဆရာၾကီးေက်ာ္၀င္းကဘာျဖစ္တာလဲေမးလာသည္..သဲ၀ဲစားလို႔လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ေဆးရွိသည္..ညအိပ္စခန္းခ်ခ်ိန္က်ရင္လုပ္ေပးမည္ဆိုသည္..
ညပိုင္းစခန္းခ်ဖို႔ေနရာျပင္ၾကျပီးထမင္းခ်က္ခ်ိန္မွာဆရာၾကီးေက်ာ္၀င္းလာေခၚေတာ့သည္..
-
ဆရာထြန္းဦးခိုင္..လာဗ်ာ..ခင္ဗ်ားေျခေထာက္အနာၾကည့္ရေအာင္..မီးေမႊးထားတဲ့ေနရာနားသြားမယ္..
-
ဒီမွာၾကည့္လို႔မျဖစ္လို႔လားဆရာၾကီး..
-
မီးနားဆိုေတာ့ျမင္ျမင္ထင္ထင္ရွိတာေပါ့..လာပါဗ်ာ
-
ဒီလိုနဲ႔မီးဖိုနားမွာေျခဆင္းထိုင္ခိုင္းျပီးဆရာၾကီးကက်ေနာ့္ေျခေထာက္ကိုၾကည့္သည္..ျပီးေတာ့ထမင္းခ်က္ရဲေဘာ္ကိုက်ေနာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႔ဖိထားဖို႔မွာသည္..ဘာလုပ္မွာလဲလို႔က်ေနာ္ၾကည့္ေနတုန္းဆရာၾကီးကၾကိဳတင္လုပ္ထားဟန္တူေသာေရွာက္သီးလား၊သံပုယိုသီးခြဲထားတာလားမသိ၊ေရွာက္သီးျခမ္းလို႔ထင္ရတာနဲ႔က်ေနာ့္ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ေပၚအရည္ညွစ္ခ်လိုက္သည္..ေအာင္မေလးဗ်ာ...စပ္လိုက္ပါသည့္အမ်ိဳး..လူကိုထြန္႔ထြန္႔လူးသြားသည္..ရဲေဘာ္ေျခေထာက္ကိုဖိထားလို႔လူကမရုန္းသာ..ဆရာၾကီးကေတာ့ေနရာႏွံ႕ေအာင္ပယ္ပယ္နယ္နယ္ညွစ္ထဲ့ေနေတာ့သည္..
စိတ္တိုင္းက်ျပီဆိုေတာ့က်ေနာ့္ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကိုမီးဖိုနားကပ္ျပီးမီကင္ခိုင္းသည္..ေျခဖ၀ါးကစပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ယားသလိုလိုနာသလိုလိုခံရဆိုးလွသည့္ၾကားထဲအပူေပးထားရေတာ့အေတာ္ကို၀ဋ္ၾကီးတာေတာ့အမွန္ဘဲဗ်ိဳ႔..ဒီလိုခံရခက္လွသည့္ေ၀ဒနာဆိုးၾကားမွာေတာင္မိုဟြမ္ကိုေတာ့ေတြးမိေနေသးတုန္း..ဆရာၾကီးနည္းကမဆိုး..မနက္ထေတာ့ေျခေထာက္ေတြကအေကာင္း..မေန႔ကလိုလမ္းေလွ်ာက္မရေအာင္နာေနတာေတြအစရွာမေတြ႕ေတာ့..လက္စသတ္ေတာ့ဒါကသဲ၀ဲကိုသတ္နည္းဘဲ..ေရွ႕တန္းထြက္ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ေတာ့ကုန္က်မႈနည္းျပီးအခ်ိန္တိုနဲ႔ထိေရာက္ေသာေဆးနည္းျဖစ္သည္..ခံရေတာ့ခက္လွသေပါ့..
စခန္းေပၚျပန္ထိုင္ရေတာ့လည္းေန႔စဥ္အလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္မွာေရာ..အားခ်ိန္မွာပါမိုဟြမ့္ကိုလြမ္းပါသည္..စစ္သားဘ၀ကေနာက္တန္းမွာမိသားစုရွိလို႔ေပ်ာ္ရေပမယ့္ေရွ႕တန္းကေတာ့စစ္ေၾကာင္းထြက္ေနခ်ိန္မွအပေနာက္တန္းထက္ေတာ့နည္းနည္းပိုသက္သာသည္..စခန္းထိုင္ခ်ိန္မ်ားဆိုပတ္လည္ကျမဴဆိုင္းေနေသာေတာင္ျပာတန္းမ်ားနဲ႔ေရဒီယိုေလးအေဖာ္ျပဳျပီးအားအားယားယားလြမ္းနိုင္ေသးသည္..ေပးအဖြဲ႕ေတြလာေတာ့အေျပးအလႊားကိုယ့္စာပါမလားေျပးရွာမိေတာ့သည္..
သည္ကေကာင္ကသာေသေလာက္ေအာင္လြမ္းေနေပမယ့္မိုဟြမ္ဆီကေတာ့ငပိေၾကာ္ေလးတဘူးကလြဲျပီးစာေလးတေစာင္ေတာင္မပါ..ဒီမိန္းမေတာ့တကယ္ပါဘဲ..စိတ္တိုတိုနဲ႔စာတေစာင္ေရးထဲ့ေပးလိုက္သည္..မင္းေယာက်္ားငါမေသေသးဘူး..စာေလးဘာေလးေရးလို႔...အင္း..တကယ္ခ်ေရးေတာ့မိုဟြမ့္ကိုအကိုအရမ္းလြမ္းေနလို႔စာေလးေတာ့ေရးပါကြာေပါ့..စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႕ဆိုတာကကြာတယ္ေလ..ဒီလိုဘဲ..
---------------------------------------------------By KK
ဆက္ရန္
0 comments:
Post a Comment