ဒီရင္နားပါအရိုင္းလိပ္ျပာ..(၂၅)

ဒီသစ္ပင္ေကြးေကြးၾကီးရွိသည့္ေနရာကေနက်ေနာ္လမ္းျပန္ရွာရသည္..သိပ္အမွတ္မိၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္အေျခအေနတိုးတက္လာသည္လို႔ဘဲဆိုရမည္..ဒီေလာက္ဆိုေနာက္တရက္ေလာက္ဆိုေတာနက္ထဲကက်ေနာ္ထြက္နိုင္ျပီးပထမဆံုးစခန္းခ်ရာေနရာသို႔ေရာက္သြားနိုင္သည္..အခုက်ေနာ္လမ္းျပန္ရွာရမွာကက်ေနာ္တို႔လင့္စင္ထိုးေသာေနရာကိုအေရာက္ျပန္နိုင္ဖို႔သာျဖစ္သည္..

က်ေနာ္သစ္ပင္ေနရာကေနျပန္ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္..ဆရာတို႔ငွက္ၾကည့္သည့္ေနရာဘယ္ေနရာလဲ..ေတြ႔ျပီ..ထိုေနရာကိုက်ေနာ္ျပန္ေလွ်ာက္သည္...ျပီးေတာ့မုဆိုးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ဒီေနရာကိုေရာက္ေအာင္ေတာတိုးျပီးတက္ခဲ့တဲ့လမ္းေၾကာင္း..ဒါကိုေတာ့က်ေနာ္မွန္းဆျပီးျပန္ဆင္းရေတာ့မည္..က်ေနာ္သြားရာေနာက္ကိုေတာ့ရတီပြင့္နဲ႔ဘြန္းဘြန္းကတေကာက္ေကာက္လိုက္သည္..က်ေနာ္လမ္းေၾကာင္းကိုမွတ္မိသမွ်စဥ္းစားျပီးျပန္ဆင္းလာသည္...

တနာရီေလာက္ေလွ်ာက္ျပီးသည္အထိက်ေနာ္ေသခ်ာမမွတ္မိေသး...က်ေနာ့္နားထဲမွာေရစီးသံၾကားေနသည္..ဟုတ္ျပီ..စမ္းေခ်ာင္း..က်ေနာ္တို႔စခန္းခ်တာစမ္းေခ်ာင္းနားမွာ..ဒီေတာ့စမ္းေခ်ာင္းဆီကိုအရင္ေလွ်ာက္ရမည္...က်ေနာ္ေရသံၾကားရာကိုမွန္းဆေလွ်ာက္လာခဲ့သည္...ေတြ႔ပါျပီ..စမ္းေခ်ာင္းေဘးေခ်ာင္းရိုးအတိုင္းခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရင္းက်ေနာ္တို႔စခန္းခ်ခဲ့သည့္ေနရာကိုျပန္ရွာလာခဲ့သည္..ေတာထဲမွာေနရာတိုင္းကတူညီေနသလိုမို႔က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ရွာေနရသည္..

စမ္းေခ်ာင္းတေနရာအေရာက္က်ေနာ္ရပ္ၾကည့္လိုက္သည္..သည္ေနရာကက်ေနာ္ေရခ်ိဳးမ်က္ႏွာသစ္တဲ့ေနရာနဲ႔တူသလိုလိုပင္..ဒါေၾကာင့္အေပၚကိုလွမ္းတက္လိုက္ေတာ့၀ါးရံုေတြကိုလွမ္းျမင္ရသည္..ေသခ်ာျပီ..ဒါ၀ါးမီးစုန္းရွိသည့္၀ါးရံု..သစ္ပင္ေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့လင့္စင္ေလးကရွိေနဆဲ..မပ်က္စီးေသး..အေပၚမွာတစံုတရာရွိေနသည္..ဘြန္းဘြန္းကိုအေပၚကိုညႊန္ျပျပီးတက္ယူခိုင္းေတာ့က်ေနာ့္ေက်ာပိုးအိတ္..အကယ္၍က်ေနာ္မ်ားျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္ဆိုျပီးထားခဲ့တာလား..က်ေနာ္ေသျပီဆိုျပီးစြန္႔ပစ္ခဲ့တာလားေတာ့မသိ..ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္အသံုး၀င္တာေတာ့အမွန္..

အေတာ္လည္းေနေစာင္းလာျပီမို႔ဒီတညေတာ့ဒီမွာဘဲစခန္းခ်လိုက္သည္..လင့္စင္ေပၚကိုဘြန္းဘြန္းအကူအညီနဲ႔တက္ျပီးဒီတညေတာ့စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္လိုက္သည္..ေနာက္ေန႔ဆိုက်ေနာ္ေတာနက္ထဲကထြက္နိုင္ျပီ..ပထမဆံုးစခန္းခ်ရာေနရာကိုေရာက္ျပီးရင္ေနာက္တရက္ဆိုမုဆိုးတို႔ရြာေလးဆီက်ေနာ္ျပန္ေရာက္နိုင္ျပီ..လူၾကားသူၾကားထဲျပန္ေရာက္ေတာ့မွာမို႔က်ေနာ္ေပ်ာ္ေနေပမယ့္ရတီပြင့္နဲ႔ဘြန္းဘြန္းကိစၥကိုေတာ့က်ေနာ္မရွင္းတတ္ေသးပါ..

ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာက်ေနာ္ထျပီးေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လံုးကိုတလံုးျဖစ္ေအာင္ေပါင္းသည္..ေတြ႔လိုက္ရတာကအသားဘူးႏွစ္ဘူး..မုဆိုးလား..ကိုရွမ္းၾကီးလား..ဆရာလားေတာ့မသိ..တေယာက္ေယာက္ကက်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္ဟုေတြးျပီးထဲ့ေပးခဲ့ပံုပင္..က်ေနာ္အသားဘူးကိုေဖာက္ျပီးႏႈိက္စားလိုက္သည္..တသက္လံုးမွာအရသာအရွိဆံုးအသားဘူးပင္..က်ေနာ္ငါးကင္နဲ႔စခန္းသြားရလြန္းလို႔ငါးကိုစားခ်င္စိတ္ပင္မရွိေတာ့..

ရတီပြင့္ႏွင့္ဘြန္းဘြန္းကိုခြံ႕ေကၽြးေတာ့တခါမွမစားဖူးေသာအရသာကိုသေဘာက်ေနၾကသည္..စားေသာက္ျပီးက်ေနာ္တို႔ဆက္ထြက္ခဲ့သည္..လမ္းကေတာင္ဆင္းမ်ားတာမို႔ခရီးတြင္လွသည္..ဒီေတာင္ကိုအတက္တုန္းကေတာ့အီေဖကိုယ္ခါးခ်ိေအာင္တက္ခဲ့ရသည္ေလ..ေန႔တ၀က္မက်ိဳးခင္ပထမဆံုးစခန္းခ်ခဲ့သည့္ေနရာကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္..က်ေနာ္ကဆက္ဆင္းခ်င္သည္..အခုေနဆက္ဆင္းရင္ေန၀င္ကာစဆိုမုဆိုးတို႔ရြာကိုေရာက္နိုင္သည္..

သို႔ေသာ္လည္းရတီပြင့္ႏွင့္ဘြန္းဘြန္းတို႔ကဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနျပီ..က်ေနာ္တက္ၾကြေနသေလာက္ေလးကန္ေႏွးေကြးစြာသူတို႔လႈပ္ရွားေနၾကသည္..သူတို႔သေဘာေပါက္လာဟန္ရွိသည္..ခရီးဆံုးေတာ့မည္..ခြဲခြာဖို႔အခ်ိန္နီးကပ္လာတာကိုခံစားမိပံုရသည္..သူတို႔လႈပ္ရွားမႈေတြအားမပါေတာ့ဘဲေႏွးေကြးလာသလိုမ်က္ႏွာေတြလည္းညိႈးလာတာမို႔က်ေနာ္ခရီးမဆက္ေတာ့ဘဲစခန္းေဟာင္းမွာဘဲတညနားလိုက္သည္..

မိုးလင္းလို႔ခရီးဆက္ေတာ့ခရီးကသိပ္မတြင္..ေတာင္ဆင္းမ်ားေသာလမ္းကိုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေႏွးဆံုးျဖစ္ေအာင္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္..က်ေနာ္စိတ္မရွည္ေပမယ့္မေျပာရက္ပါ..လမ္းတေလွ်ာက္စကားေျပာတာေတာင္မရွိေတာ့သေလာက္ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ေလွ်ာက္လာၾကသည္..ေတာစပ္နားေရာက္ေတာ့သစ္ပင္ေတြက်ဲပါးလာသည္..ေဟာ..ဟိုေရွ႕မွာမုဆိုးတို႔နတ္တင္သည့္သစ္ငုတ္တို..ခရီးဆံုးျပီဘဲ..

က်ေနာ္ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္..သူတို႔သေဘာေပါက္သြားဟန္ရွိပါသည္..ရတီပြင့္ေလးမ်က္ရည္ေတြက်ျပီးဘြန္းဘြန္းကိုဖက္ငိုပါေတာ့သည္..က်ေနာ့္ဆီေျပးလာျပီးဖက္ငိုလာတာေၾကာင့္သူမေက်ာျပင္ကိုအသာပြတ္သပ္ျပီးႏွစ္သိမ့္ေနရသည္..က်ေနာ့္ရင္ေတြလည္းကြဲေၾကမတတ္ခံစားရသည္..က်ေနာ္သိသည္..ရတီပြင့္ဘြန္းဘြန္းကိုမခြဲနိုင္..က်ေနာ့္ကိုလည္းမသြားေစခ်င္..သူမရင္ပြင့္မတတ္ငိုသည္..အခ်ိန္အေတာ္ၾကာငိုျပီးေနာက္သူမေနာက္ကိုဆုတ္သြားသည္..

က်ေနာ္သိလိုက္ျပီ..သူမက်ေနာ္နဲ႔မလိုက္နိုင္ပါ...က်ေနာ္ေဆြးေျမ႕စြာသူတို႔ကိုၾကည့္ျပီးလွည့္ထြက္လာလိုက္သည္..ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေလာက္အေရာက္မွာကိုကိုဟုသံကုန္ေအာ္လိုက္ေသာရတီပြင့္အသံကိုၾကားလို႔က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္သည္..ငိုေနေသာသူမကိုက်ေနာ္သနားလွပါသည္..ထိုအခ်ိန္ဘြန္းဘြန္းကသူမကိုက်ေနာ့္ဆီတြန္းလႊတ္ေနတာက်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္..က်ေနာ္ျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္..

ဘြန္းဘြန္းမ်က္ႏွာမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔..ရတီပြင့္ငိုေနတာကိုၾကည့္ရက္ဟန္မတူ..က်ေနာ့္ကိုဘြန္းဘြန္းလွမ္းၾကည့္သည္..က်ေနာ္သေဘာေပါက္ပါသည္..ေခၚသြားပါေတာ့ကြာလို႔ေျပာေနသည့္မ်က္၀န္းမ်ား..ဘြန္းဘြန္းရင္ေတြလည္းေၾကမြေနရွာေရာ့မည္..က်ေနာ္ရတီပြင့္လက္ကေလးကိုဆြဲယူလိုက္သည္..မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ဘြန္းဘြန္းကိုက်ေနာ္အသာဖက္လိုက္မိသည္..ဘြန္းဘြန္းကလည္းက်ေနာ့္ကိုျပန္ဖက္ျပီးမ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနသည္..

ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ေသာအလုပ္တခုကိုက်ေနာ္လုပ္လိုက္ပါသည္..ဘြန္းဘြန္းႏႈတ္ခမ္းကိုက်ေနာ္အသာနမ္းလိုက္သည္..လူေတြထက္သစၥာရွိေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာစစ္စစ္နဲ႔အေဖာ္မြန္..လူေတြၾကားထဲကိုေခၚသြားဖို႔ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တာေၾကာင့္သာထားခဲ့ရသည္..ရင္ထဲမွာမခ်ိပါ..ဘြန္းဘြန္းကိုဖက္ထားရာကအသာခြာျပီးက်ေနာ္ရတီပြင့္လက္ကိုဆြဲျပီးမုဆိုးတို႔ရြာဆီဆင္းလာသည္..အေတာ္လွမ္းလွမ္းေရာက္လို႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့ဘြန္းဘြန္းက်ေနာ္တို႔ကိုလက္ကေလးေျမွာက္ျပေနသည္..ေအာ္..သူလည္းႏႈတ္ဆက္တတ္ရွာတာဘဲ..က်ေနာ္တို႔လက္ေတြျပန္ေ၀ွ႕ရမ္းျပလိုက္ေတာ့ဘြန္းဘြန္းအသံရွည္တခ်က္ျပဳျပီးေတာထဲသို႔ခ်ာကနည္းလွည့္ကာတဟုန္ထိုးေျပး၀င္သြားေတာ့သည္..-----------------------------------------By KK
ဆက္ရန္

Posted in: Stories, ဒီရင္နားပါအရိုင္းလိပ္ျပာ