သမုဒယေနၾကာ...(၈)

ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေမေမ့မ်က္ႏွာကတမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္..ေဖေဖနဲ႔စကားမ်ားထားဟန္တူပါသည္..ေမေမ့မ်က္လံုးမ်ားကစိတ္မေကာင္းဟန္အထင္းသားေပၚေနသည္..ေမေမဘာျဖစ္တာလဲေမးလို႔ျပင္ျပီးမွကၽြန္မလွည့္ထြက္ခဲ့သည္..ေမးလိုက္မွေမေမပို၀မ္းနည္းသြားမွာကိုကၽြန္မ မလိုလားပါ..

အိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္ျပီးေက်ာပိုးအိတ္ကိုပစ္ခ်လိုက္ေတာ့လူကေပါ့ပါးသြားသည္..ေစာေသးလို႔ျဖစ္မည္..မိုးညိဳမေရာက္ေသးပါ..ကၽြန္မလည္းေက်ာင္း၀တ္စံုကိုခၽြတ္လိုက္ျပီးေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ေတာ့သည္..ကၽြန္မေရခ်ိဳး၊ထမင္းစားျပီးအေပၚျပန္တက္လာေတာ့လည္းမိုးညိဳမေရာက္လာေသးပါ..မေန႕ကလိုအပ္ခ်ည္ၾကိဳၚနဲ႔ျပႆနာျဖစ္ေနျပန္ျပီလားမသိပါဘူး..

ကၽြန္မအခန္းျပင္၀ရံတာကိုထြက္လိုက္ျပီးတဖက္ျခံကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္..မိုးညိုတို႔အိမ္ေနာက္ေဖးမွာလူေတြခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္ရသည္..အလွဴလုပ္ဖို႔ျပင္ေနတာလားမသိ..အလုပ္မ်ားေနတာမို႔မိုးညိဳမေရာက္လာတာျဖစ္မည္..ေအာက္ထပ္ကိုကၽြန္မျပန္ဆင္းခဲ့သည္..မေန႔ကလိုမိုးညိဳကိုကၽြန္မသြားေခၚရဦးမည္..

ေနာက္ေဖးတံခါးကိုတိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ျပီးကၽြန္မအျပင္ထြက္ခဲ့သည္..မိုးညိဳေနထိုင္ရာျခံေနာက္ဘက္ေထာင့္ကသစ္ပင္အိမ္ေလးရွိရာဆီကၽြန္မလွမ္းလာခဲ့သည္..အလိုေလး..ဘုရားသခင္..ကယ္မေတာ္မူပါ...သစ္ပင္အိမ္ေလးကေျမျပင္ေပၚမွာတစစီၾကဲျပန္႔လို႔ပါလား..မိုးညိဳရဲ႔သစ္ပင္အိမ္ေလးကိုဘယ္သူဖ်က္သြားတာလဲ..မိုးညိဳေရာဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..

ကၽြန္မစိတ္အရမ္းပူသြားသည္..မိုးညိဳကိုေခၚၾကည့္သည္..ထူးသံမၾကားရေတာ့ကၽြန္မမိုးညိဳတို႔ျခံစည္းရိုးကိုတိုး၀င္ဖို႔လုပ္သည္..မေန႔ကမိုးညိဳတိုးထြက္လာေတာ့လြယ္လြယ္ေလး..ကၽြန္မ၀င္ဖို႔ၾကိဳးစားေတာ့ပု႑ရိပ္ျခံစည္းရိုးပင္ေတြကသိပ္သည္းလွသည္..တိုးဖို႔မလြယ္..မိုးညိဳဘယ္လိုမ်ားတိုးထြက္ပါလိမ့္..
-
နင္တိုးမေနနဲ႔..အသားေတြပြန္းကုန္လိမ့္မယ္..
-
ကၽြန္မေနာက္ကမိုးညိဳအသံထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ကၽြန္မ၀မ္းသာအားရလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္..မႈန္၀ါးေသာအလင္းေရာင္မွာမိုးညိဳပါးျပင္ေပၚမွာမ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတာေတြ႔လိုက္ရသည္..သူဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္..
-
ငါနင္မလာလို႔လိုက္လာတာမိုးညိဳ..နင့္ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..နင့္သစ္ပင္အိမ္ေလးပ်က္စီးသြားလို႔လား..အရမ္း၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ဟာ..နင္အဲ့မွာေနလို႔မရရင္ငါတို႔အိမ္ကိုေျပာင္းလာေနေပါ့..
-
နင့္အခန္းကိုေတာင္ငါ၀င္လို႔မရေတာ့ဘူးဟ..ေန႔လည္ကနင့္အေမလူၾကီးတေယာက္ေခၚလာတယ္..သူေျပာေတာ့ငါကေသျပီတဲ့..နင္နဲ႔ဘ၀မတူေတာ့ဘူးတဲ့..ျပီးေတာ့ငါ့အိမ္ေလးကိုလည္းျဖိဳပစ္လိုက္တယ္..
-
ဟယ္..နင္အခုငါ့နားမွာရွိေနတာဘဲ..ဘယ္မွာေသလို႔လဲ..
-
ငါလည္းေသခ်ာမသိပါဘူးဟာ..ကားနဲ႔တိုက္မိျပီးေတာ့ငါလည္းဘာမွမသိေတာ့ဘူး..ငါသတိရလာေတာ့ေဆးရံုမွာ...ငါလည္းနင့္ကိုသတိရလို႔ထြက္လာတာ..အိမ္ေရာက္ေတာ့မမကလည္းငိုလို႔...နင္ေရာက္လာျပီးမမေအာ္ေတာ့ငါလန္႔သြားတာ..နင္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ငါစိတ္ပူတာနဲ႔နင့္နားမွာေစာင့္ေပးေနတာေလ..ငါ့အိမ္ကငါ့ကိုေခၚသံၾကားေတာ့မွငါေသသြားမွန္းသိတာ..နင္နားမွာအေဖာ္မရွိမွာစိုးလို႔ငါေလသာဓုေတာင္မေခၚခဲ့ပါဘူးဟာ..အခုေတာ့နင့္အေမကသိပ္ရက္စက္တာဘဲ..
-
နင္တကယ္ေသသြားတာလားမိုးညိဳရယ္..မျဖစ္နိုင္တာ..နင္ငါ့အနားမွာမရွိရင္ငါဘယ္သူ႔ကိုအေဖာ္လုပ္ရမွာလဲ..နင္ငါ့အနားမွာဘဲေနပါေနာ္..
-
ေနခ်င္တာေပါ့ဟာ..ဒါေပမယ့္မနက္ျဖန္ဆိုငါ့ကိုသူတို႔ႏွင္ထုတ္ေတာ့မွာ..နင့္ဆီကိုလည္းလာလို႔မရေတာ့ဘူး..ငါေလနင္နဲ႔အေ၀းၾကီးကိုမသြားခ်င္ပါဘူးဟာ..
-
ဟင့္အင္း..မသြားပါနဲ႔..မသြားပါနဲ႔မိုးညိဳရယ္..ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ..ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္..
-
ခုမွေတာ့ငါတို႔ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးဟာ..နင့္အနားမွာငါမရွိလည္းနင္စာက်က္ေနာ္..စိတ္ျမန္လက္ျမန္လည္းေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔..ငါနင့္ကိုစိတ္မခ်ဘူးဟာ..
-
ကၽြန္မမိုးညိဳကိုဖက္ျပီးေအာ္ငိုပစ္လိုက္သည္..ဘယ္သူၾကားၾကားဂရုမစိုက္နိုင္ပါ..ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလးကိုကၽြန္မမခြဲနိုင္ပါ..ေမေမအရမ္းရက္စက္သည္..မိုးညိဳကိုေနစရာမရွိေအာင္လုပ္ပစ္သည္..မိုးညိဳေသတာရွင္တာကၽြန္မဂရုမစိုက္..သူကကၽြန္မအတြက္ေတာ့အင္မတန္ေကာင္းသည့္တဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်င္းအေဖာ္..မုန္းသည္..ေမေမ့ကိုမုန္းသည္..ရင္ထဲမွာအပူလံုးၾကီးဆို႔လာကာကၽြန္မမ်က္လံုးေတြျပာမိုက္သြားေတာ့သည္..
-------------------------------------By KK
ဆက္ရန္

Posted in: Stories, သမုဒယေနၾကာ