သမုဒယေနၾကာ...(၁)

ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ေက်ာင္း၀င္းတခုလံုးဆူဆူညံညံ..ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကစကားေျပာသူ၊ေျပးလႊားသူ၊ေအာ္ဟစ္ေခၚငင္သူ၊အိမ္ကလာၾကိဳလားၾကည့္သူႏွင့္ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္..ေက်ာင္း၀င္းတံခါးေပါက္ကိုတိုးထြက္လိုက္ေတာ့မွအသက္ကို၀၀ရႈနိုင္ေတာ့သည္..ေက်ာင္းျပင္ေရာက္လို႔ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့သူမပါလာေသး..ကၽြန္မစိတ္တိုသြားသည္..ေယာက်္ားေလးျဖစ္ျပီးျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ကိုမရွိ..ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ရပ္ေစာင့္မွပုဆိုးမနိုင္ေက်ာပိုးအိတ္မနိုင္ပံုနဲ႔မိုးညိဳအူယားဖားယားေျပးထြက္လာသည္..
-
ဟဲ့..နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ..ၾကာလိုက္တာ..
-
ဟိုေကာင္ေက်ာ္စြာတို႔နဲ႔ေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းေနလို႔ပါဟ..နင္ကလဲ..မိန္းကေလးျဖစ္ျပီးစိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိလိုက္တာ..
-
ဟမ္..ငါကစိတ္ျမန္လက္ျမန္ဟုတ္လား..နင့္လိုေႏွးေႏွးေကြးေကြးသမားနဲ႔ေပါင္းလို႔ငါစိတ္ျမန္လာတာေဟ့..သိျပီလား
-
ေတာ္ျပီဟာ..နင္အားၾကီးစကားမ်ားတယ္..ကဲ..လာလာ..ျပန္မယ္..
-
မိုးညိဳစကားေၾကာင့္ကၽြန္မဟတ္ထိသြားသည္..အိမ္မွာလည္းကၽြန္မအလြန္စကားမ်ားသည္လို႔ေမေမကမၾကာခဏဆူတာကိုး..ေဖေဖကဆိုငါ့သမီးေလး၂နာရီေလာက္တိတ္တိတ္ေနရင္လိုခ်င္တာ၀ယ္ေပးမယ္ေတာင္ေျပာေသးတာ..ခက္တာကကၽြန္မကနာရီ၀က္ျပည့္ေအာင္ပါးစပ္ပိတ္မေနနိုင္..

မိုးညိဳနဲ႔ကၽြန္မကအိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ငယ္သူငယ္ခ်င္း..သူငယ္တန္းကေနအခုဆယ္တန္းအထိအတူတူေက်ာင္းတက္လာတာ..မိုးညိဳကကၽြန္မအႏြံအတာခံသည္..ကၽြန္မ၏တဦးတည္းေသာစကားေျပာေဖာ္..ကၽြန္မေျပာသမွ်ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နားေထာင္ေပးတတ္သူ..တခါတေလေတာ့လည္းအျမင္မတူရင္ရန္ျဖစ္တာေပါ့..

အခုဆယ္တန္းေရာက္လာေတာ့အေပါင္းအသင္းမ်ားလာေသာမိုးညိဳတေယာက္ကၽြန္မစကားေျပာတာကိုစိတ္မရွည္ခ်င္သလိုျဖစ္လာတတ္တာမို႔ေဟာက္ထားရသည္..ကၽြန္မအတြက္မိုးညိဳကမရွိမျဖစ္ေလ..သူမရွိလွ်င္ကၽြန္မတေယာက္တည္းအလြန္ပ်င္းစရာေကာင္းသည္..ဒါေၾကာင့္တတ္နိုင္သမွ်ကၽြန္မအနားမွာသူရွိေနေအာင္ေခၚထားရသည္..

စကားတေျပာေျပာႏွင့္အတူလမ္းေလွ်ာက္လာရင္းေက်ာင္းနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ကၽြန္မအၾကည့္ကလမ္းတဖက္ကိုေရာက္သြားသည္...အို..လွလိုက္တာ..လမ္းတဖက္မွာအဖိုးၾကီးတေယာက္ေတာင္းပက္ပက္တခုတြင္ေနၾကာရိုင္းပန္းစည္းေတြထဲ့ေရာင္းေနတာျမင္လိုက္သည္..၀ါ၀င္းေနေသာေနၾကာပြင့္ကားကားမ်ားကကၽြန္မမ်က္လံုးမခြာနိုင္ေအာင္ဆြဲေဆာင္လြန္းလွသည္..

ခက္တာကကၽြန္မမွာပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့..ေန႔လည္ကမုန္႔စားလိုက္တာကုန္ျပီ..ဒီပန္းေရာင္းသည့္အဖိုးၾကီးကိုလည္းခါတိုင္းေန႔ေတြမေတြ႕စဖူး...ရွားရွားပါးပါးေရာင္းတာျမင္ရေသာေနၾကာပန္းကိုကၽြန္မလိုခ်င္မိသည္..ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးပန္းကေနၾကာပန္းေလ..ဒီေနၾကာေတြ၀ယ္ျပီးကၽြန္မအခန္းထဲကပန္းအိုးမွာထိုးထားလိုက္ရင္ဗင္းဆင့္ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ထိုင္ငိုေလာက္ေအာင္လွသြားမည္..

ကၽြန္မစကားေျပာေနတာရပ္သြားျပီးလမ္းတဖက္ကိုေငးေနေတာ့မိုးညိဳလိုက္ၾကည့္သည္...ပန္းသည္ကိုျမင္ေတာ့သေဘာေပါက္သြားသလိုေခါင္းညိတ္သည္..ကၽြန္မေနၾကာပန္းေတြခ်စ္တာငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမို႔မိုးညိဳေကာင္းေကာင္းသိသည္..
-
နင္လိုခ်င္ရင္သြား၀ယ္ေလ..နင္ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား..
-
လိုခ်င္တာေပါ့ဟာ..ခက္တာကငါ့မွာမုန္႔ဖိုးမက်န္ေတာ့ဘူး..ေန႔လည္ကသံုးလိုက္တာကုန္သြားျပီ..
-
ဟီးးဟီးးးအဲ့ဒါေတာ့နင့္ေဒါသနဲ႔နင္ဘဲ..ဒါဆိုလည္းထားလိုက္ေတာ့ဟာ..
-
မရပါဘူး..တခါတေလမွေတြ႕တာကို..နင့္မွာပိုက္ဆံက်န္ေသးတယ္မဟုတ္လား...ေျပာ..
-
မရွိပါဘူးဟ..
-
ညာမေနနဲ႔..နင္ညာရင္အသိသာၾကီး..နင္ေန႔လည္ကမုန္႔ထြက္မစားဘူး..ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္မသထာဘူးလား..
-
ဟ..ငါ့မွာရွိတာညေနေဘာလံုးပြဲအတြက္ဘဲရွိတာ..ကိုယ္နိုင္ရင္ကိစၥမရွိဘူး..ကိုယ္ရံႈးရင္ေပးစရာမရွိဘဲေနမယ္..
-
ၾကည့္စမ္း..ေဘာလံုးပြဲကိုပိုက္ဆံေၾကးကန္မယ္..နင္အတတ္ေကာင္းေတြတတ္ေနတယ္..နင့္အေမကိုျပန္တိုင္မယ္..ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုပန္း၀ယ္ေပးဖို႔က်ေတာ့မေပးခ်င္ဘူး..အရည္မရအဖတ္မရေျခေညာင္းလူပန္းေငြကုန္တဲ့ေဘာလံုးပြဲအတြက္ေတာ့ပိုက္ဆံခ်န္ထားတယ္..ဒါေၾကာင့္မို႔ေျပာတာ..အဲ့ေကာင္ေက်ာ္စြာတို႔နဲ႔မေပါင္းပါနဲ႔လို႔..ဒီေကာင္ေတြကအလကားမိဘပိုက္ဆံျဖဳန္းေနတာ..နင့္ကိုငါေျပာမယ္..ဒီေကာင္ေတြ@$#^%$$$%%$##$@@@#%$
-
ေအာင္မေလးဗ်ာ..နားေတြေတာင္ပူလာျပီ..ေတာ္ပါေတာ့..နင္လိုခ်င္တဲ့ေနၾကာပန္း၀ယ္ေပးမယ္..ေက်ာပူတာခံနိုင္တယ္..နားပူတာမခံနိုင္ေတာ့ဘူး...
-
ေအာင္မယ္..နင္က...
-
ေတာ္ေတာ့မယ္မင္းၾကီးမ..ထပ္မေျပာနဲ႔..ဒီမွာရပ္ေစာင့္ေန..ငါအခုသြား၀ယ္ေပးမယ္..ျမန္ျမန္ျပီးမွဘဲ..ငါေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းထားတာေနာက္က်ေတာ့မယ္..
-
မိုးညိဳတေယာက္လမ္းတဖက္ကိုေျပးထြက္သြားသည္..ပန္းသည္ဆီမွာပန္းစည္းကိုေသခ်ာေရြးေနသည္..မလွရင္ကၽြန္မပူညံပူညံလုပ္မယ္ဆိုတာသူေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ..စိတ္တိုင္းက်တစည္းေရြးျပီးသူပိုက္ဆံေပးသည္..ကၽြန္မဘက္ကိုလွည့္ျပီးပန္းစည္းကိုေျမွာက္ျပလိုက္ေတာ့ကၽြန္မေပ်ာ္ျပီးထခုန္လိုက္သည္..လွမွလွ...မိုးညိဳပန္းစည္းကိုကိုင္ျပီးကၽြန္မရွိရာဘက္ျပန္ေျပးလာသည္..
-
ကၽြီီီီီီ...ကၽြီ...၀ုန္းးးးဒုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးး
-
အားးးးးးးး
-
အမေလးးးးးးးးးးးးမိုးညိဳေရ
-
ဟယ္..ဟိုမွာေက်ာင္းသားေလးကိုကားတိုက္သြားျပီ
-
ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြေယာင္ယမ္းျပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ပိတ္ထားမိသည္..အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာေသာကားတစီးကမိုးညိဳကို၀င္တိုက္သြားတာေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ကၽြန္မေအာ္ရင္းထိတ္လန္႔တၾကားမ်က္လံုးေတြစံုမွိတ္လိုက္သည္..မ်က္လံုးကိုျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ခပ္လွမ္းလွမ္းကားလမ္းေပၚမွာလဲက်ေနေသာသ႑ာန္...ၾကည့္ေနရင္းကမိုးညိဳေဘးမွာအနီေရာင္အကြက္ၾကီးကတျဖည္းျဖည္းၾကီးလာသည္..

ကၽြန္မမိုးညိဳဆီေျပးသြားေတာ့ျပန္႔ၾကဲေနေသာေနၾကာပန္းမ်ားကိုတက္နင္းမိသည္..မိုးညိဳကေတာ့ေခြေခြေလးလဲေနသည္..ဟင့္အင္းးးးးမိုးညိဳ..နင္မေသရဘူးေနာ္..နင္မရွိရင္ငါ့မွာသူငယ္ခ်င္းမရွိေတာ့ဘူး..ငါေနာက္တခါေနၾကာပန္းေတြလိုခ်င္တယ္လို႔မပူဆာေတာ့ဘူးေနာ္..ကၽြန္မမိုးညိဳကိုေပြ႕ျပီးစကားေတြေျပာေနမိသည္..မိုးညိဳကေတာ့သတိလစ္လ်က္..
-
ကေလးမ..ဖယ္..ဖယ္..လူနာကိုေဆးရံုပို႔မွျဖစ္မယ္..သမီးသူ႔အိမ္ကိုသိလား..
-
ဟုတ္ကဲ့..
-
ေအး..အဲ့ဒါဆိုသူ႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားျပီးေဆးရံုလိုက္ခဲ့..သြား..သြားးး
-
ကၽြန္မအိမ္ဆီအားကုန္ေျပးလာခဲ့သည္..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..မိုးညိဳအိမ္ကိုဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ..ကၽြန္မလက္ထဲတင္းတင္းဆုပ္လာေသာအရာတခုပါလာသည္..ဘယ္အခ်ိန္ကသတိလက္လြတ္ေကာက္ယူခဲ့မိတာလဲ..ကၽြန္မလက္ထဲတြင္ေသြးစြန္းေနေသာေနၾကာတပြင့္..ကၽြန္မအလန္႔တၾကားလႊတ္ခ်လိုက္သည္...

Posted in: Stories, သမုဒယေနၾကာ